ကၽြန္ေတာ္ဟာ တကၠစီေမာင္းတဲ႕အလုပ္နဲ႕ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳသူတစ္ေယာက္ပါ။ ေန႕လည္ပိုင္းေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္တဲ႕ အလုပ္ေလးေတြ၊ ၀ါသနာပါတာေလးေတြ လုပ္ႏိုင္ေအာင္လို႔ ညဆိုင္းကိုသာ ေမာင္းပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္႕ တကၠစီဟာ ခရီးသည္ေတြရဲ႕ ရင္ဖြင္႕ရာ ဌာနလဲ ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ ကားငွားတဲ႔ ခရီးသည္ဟာ ကားထဲ၀င္လိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္႕အေနာက္က ခံုမွာထိုင္လိုက္ျပီးတာနဲ႕ သူတို႕ ဘယ္သူဘယ္၀ါဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္က မသိရပါဘဲ သူတို႕ရဲ႕ ဘ၀အေၾကာင္း ဇာတ္စံု ခင္းၾကေတာ႕တာပါဘဲ။ ဘာဘဲေျပာေျပာ မေမွ်ာ္လင္႕ဘဲ ၾကားခဲ႔ရတဲ႕ သူတို႕ေျပာျပတဲ႕ ဇာတ္ေၾကာင္းေတြထဲမွာ အခ်ိဳ႕ေတြက အံ႕အားသင္႕စရာေတြ ျဖစ္ခဲ႔ျပီး၊ အခ်ိဳ႕ အေၾကာင္းအရာေတြကေတာ႕ ဂုဏ္ယူစရာ စိတ္အားတက္စရာေတြ ျဖစ္ခဲ႔ရပါတယ္။ ဒါ႔အျပင္ အခ်ိဳ႕ အေၾကာင္းအရာမ်ားက်ေတာ႕ ေပ်ာ္ရ႔ႊင္ရယ္ေမာစရာ၊ အခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာမ်ား က်ေတာ႔လည္း ၀မ္းနည္း စိတ္မေကာင္းစရာ ျဖစ္ခဲ႕ပါတယ္.. လူတိုင္းမွာ မတူညီတဲ႕ ဘ၀ကိုယ္စီ ရွိတတ္ၾကျပီး အဲဒီဘ၀ေတြကေန မတူညီတဲ႕ သင္ခန္းစာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ရခဲ႔ပါတယ္။
မွတ္မွတ္ရရေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ တကၠစီေမာင္းခဲ႔တဲ႕ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အဖြားအိုတစ္ေယာက္ကို ေမာင္းပို႔ခဲ႔ရတဲ႕ ခရီးေလာက္ ဘယ္အျဖစ္အပ်က္ကမွ ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႔စိတ္ႏွလံုးကို ထိထိခိုက္ခိုက္ျဖစ္ေစ၊ အမွတ္ရေစႏိုင္ခဲ႕တာ မရွိေတာ႕ပါဘူး။ အဲဒီညက တစ္ခုေသာ ၾသဂုတ္လရဲ႕ ညတစ္ညပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တကၠစီ ရံုးခ်ဳပ္ကေန ဆိတ္ျငိမ္ရပ္ကြက္တစ္ခုရဲ႕ လိပ္စာေျပာျပီး အဲဒီက လူတစ္ေယာက္ကို သြားၾကိဳဖို႕ အမိန္႔တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံရရွိလိုက္ပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ထင္တာကေတာ႕ ခုလို ညသန္းေခါင္ေတာင္ ေက်ာ္ေနျပီဆိုေတာ႕ ပါတီပြဲတစ္ခုခုကေန အိမ္ျပန္မဲ႔သူ၊ ဒါမွမဟုတ္ လင္မယားရန္ျဖစ္လို႕ စိတ္တုိတုိနဲ႕ အိမ္ကဆင္းမဲ႕သူ၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာ႕ မနက္အလုပ္ေစာေစာဆင္းမဲ႔သူ တစ္ေယာက္ေယာက္က ျမိဳ႕ျပင္မွာရွိတဲ႔ စက္ရံုတစ္ခုခုကို သြားလိမ္႕မယ္လို႕ ထင္ေနခဲ႔တာပါဘဲ။
လိပ္စာအတိုင္း ေမာင္းသြားေတာ႕ အဲဒီကို ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားတဲ႔အခ်ိန္ဟာ မနက္ ၂နာရီခြဲ ရွိေနပါျပီ။ ေျမညီထပ္ ျပတင္းေပါက္က မီးေရာင္ျပျပေလး တစ္ခုကလြဲလို႕ အေဆာက္အဦးတစ္ခုလံုးဟာ ေမွာင္မဲ တိတ္ဆိတ္ေနပါတယ္.. ေဘးပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း အိမ္ေတြဟာ နီးနီးနားနားမွာ မရွိၾကဘဲ ဟိုးခပ္ေ၀းေ၀းမွာသာ ရွိေနၾကတာမို႕ ေတာ္ေတာ္ကို ေျခာက္ျခားစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ အထီးက်န္ အေဖာ္မဲ႔ေနတဲ႔ အိမ္တစ္လံုးနဲ႔ တူပါတယ္.. ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးသာဆို တစ္ျခား တကၠစီေမာင္းသူေတြဟာ ကားဟြန္း တစ္ၾကိမ္ႏွစ္ၾကိမ္ တီးျပီး ခနေလာက္ ေစာင္႕ၾကည္႕ျပီးတာနဲ႕ လူသံမၾကားရရင္ ခ်က္ျခင္း ေမာင္းထြက္သြားၾကမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမဲ႕ အိမ္သံုးကားေတြ ဘာေတြ မရွိတဲ႕ သူေတြ အတြက္ေတာ႕ ခုလို ညဥ္႕နက္သန္းေခါင္မွာ တကၠစီသာမရရင္ သူတို႕အတြက္ အေတာ္ကို အခက္အခဲ ျဖစ္ၾကပါလိမ္႕မယ္ဆိုတဲ႕ အေတြးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ အႏၱရာယ္ျဖစ္ႏိုင္တဲ႕ မသကၤာစရာ အေနအထားမ်ိဳးကလြဲလို႕ သာမန္အတိုင္းဆို အိမ္တံခါးေပါက္ထိေအာင္ အေရာက္သြားျပီး စံုစမ္းေလ႕ရိွပါတယ္.. တကယ္လို႕မ်ား တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕ အကူအညီနဲ႔မွ သြားႏိုင္လာႏိုင္တဲ႕ ခရီးသည္မ်ိဳး ျဖစ္ေနခဲ႔ရင္ လိုအပ္တဲ႔အကူအညီ ေပးႏိုင္ေအာင္ ဆိုတဲ႔စိတ္မ်ိဳး အျမဲတမ္း ထားခဲ႕ပါတယ္။
ဒါေၾကာင္႕ အခုလည္း အဲဒီအိမ္ရဲ႔ တံခါး၀ကို သြားေရာက္ျပီး တံခါးကို ေခါက္လိုက္တဲ႕အခါ “ခနေလာက္ ေစာင္႔ေပးပါ” ဆိုတဲ႕ အသံတစ္သံ ထြက္လာပါတယ္.. အသံကို နားေထာင္ျခင္းအားျဖင္႕ အသံပိုင္ရွင္ဟာ အင္အားခ်ည္႕နဲ႕ျပီး အေတာ္ေလးကို အသက္ၾကီးျပီလို႕ ခန္႕မွန္းရပါတယ္.. ျပီးေတာ႕ တစ္စံုတစ္ခုကို ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဒရြတ္တိုက္ဆြဲေနတဲ႕ အသံကိုလည္း ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ အေတာ္ေလးၾကာတဲ႕ အခ်ိန္မွာေတာ႕ တံခါးဖြင္႕သံ ၾကားလိုက္ရျပီး အသက္ ၈၀ေက်ာ္ေနျပီျဖစ္တဲ႕ အဖြားအိုတစ္ဦး တံခါးေပါက္ကေန ေပၚလာပါတယ္.. အဖြားအိုရဲ႕ ပံုစံက အေတာ္ေလးကို ေသးေကြးျပီးေတာ႔ ပိန္လွီေဖ်ာ႕ေတာ႕ကာ နာမက်န္းျဖစ္ေနတာ ၾကာေနခဲ႕ပံု ရပါတယ္.. သူ၀တ္ထားတာက ပြင္႕ရိုက္၀တ္စံုျဖစ္ျပီး ေခါင္းေပၚမွာေတာ႕ ဦးထုပ္ေလးတစ္လံုးကို ေဆာင္းထားပါတယ္.. အဖြားအိုရဲ႕ အျပင္အဆင္ပံုစံဟာ ၁၉၄၀ ခုႏွစ္ေလာက္က ရုပ္ရွွင္ေတြမွာ ျမင္ေတြ႔ရတတ္တဲ႕ ၀တ္စားဆင္ယင္ပံုမ်ိဳး ျဖစ္ေနပါတယ္.. သူ႕ေဘးမွာေတာ႕ ႏိုင္လြန္ ခရီးေဆာင္အိတ္ေလး တစ္လံုးပါ။ အိမ္ကိုၾကည္႕ရတာ လူမေနတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေနျပီျဖစ္တဲ႕ ပံုစံေပါက္ေနျပီး ရွိသမွ် ပရိေဘာဂေတြကိုလည္း အ၀တ္စေတြနဲ႕ ဖံုးအုပ္ထားပါတယ္.. နံရံေပၚမွာေတာ႔ နာရီတစ္လံုးတစ္ေလမွ ခ်ိတ္ထားတာ မေတြ႔ရသလို ဘီဒိုေတြထဲမွာလည္း အသံုးအဆာင္ပစၥည္းေတြ ရွိမေနပါဘူး။ အိမ္ရဲ႕ေထာင္႕ တစ္ေနရာမွာေတာ႕ ကဒ္ထူေသတၱာေလး တစ္ခုနဲ႕ ဓာတ္ပံုတစ္ခ်ိုဳ႕ ရွိေနခဲ႔ပါတယ္။
“အဖြားရဲ႕ အိတ္ကို သယ္ေပးပါလားကြယ္” သူမက ကၽြန္ေတာ္႕ကို ခ်ိဳသာေအးေဆးတဲ႕ အသံေလးနဲ႕ လွမ္းေျပာလိုက္ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ႕ သူ႕အိတ္ေသးေလးကို ကားဆီကို အရင္ သြားထားလိုက္ျပီး တစ္ခါ အဖြားအိုကို တြဲေခၚဖို႕ အိမ္တံခါးေပါက္ကို ျပန္လာခဲ႕ပါတယ္.. အဖြားအိုဟာ ကၽြန္ေတာ႕ လက္ကိုတြဲလိုက္ျပီး ေျဖးေျဖးသာသာ လမ္းစေလွ်ာက္ပါတယ္.. တုန္ခ်ိေႏွးေကြးေနတဲ႔ ေျခလွမ္းေတြေၾကာင္႕ သတိထားျပီး တြဲေခၚခဲ႕ရပါတယ္.. ကားဆီေရာက္လို႕ ၀င္ထိုင္ျပီးခ်ိန္မွာ အဖြားအိုက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေက်းဇူးတင္စကား ဆိုပါတယ္..
“ရပါတယ္ အဖြား ကိစၥမရွိပါဘူး.. ကၽြန္ေတာ္က ခရီးသည္ေတြကို ဒီလိုဘဲ ကူညီေနက်ပါ. အဖြားကိုလဲ မိခင္တစ္ေယာက္ကို သေဘာထားျပီး ကူညီတာပါ” လို႕ ကၽြန္ေတာ္က ျပံဳးျပီး ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
“မင္းဟာ အေတာ္သိတတ္တဲ႕ ကေလးဘဲ”… လို႕ အဖြားအိုက ေျပာလိုက္ျပီး လိပ္စာကဒ္ျပားေလးတစ္ခုကို ထုတ္ေပးပါတယ္… ျပီးေတာ႕ “ဒီလိပ္စာကို သြားမွာပါ.. ဒါေပမဲ႕ အဖြားကို ျမိဳ႕ထဲလမ္းအတိုင္း ေမာင္းပို႕ေပးပါလားကြယ္” လို႕ ေျပာပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ခ်က္ျခင္းဘဲ “အဖြား ျမိဳ႕ထဲကေနေမာင္းရင္ ဒီလိပ္စာအတိုင္းဆို တေကြ႔တပတ္ၾကီး ျဖစ္သြားလိမ္႕မယ္.. အခ်ိန္လဲပိုၾကာလိမ္႕မယ္..” လို႕ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္.။
“အို… ရပါတယ္.. အဖြားက အလ်င္မလိုပါဘူး.. ေျဖးေျဖးသြားၾကတာေပါ႕.. အဖြားမွာ မိသားစု ေဆြမ်ိဳးဆိုလို႕လဲ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ႕ဘူး… ျပီးေတာ႕ လူ႕ေလာကမွာ ၾကာၾကာေနဖို႕ အခ်ိန္လဲ အဖြားမွာ မရွိေတာ႕ပါဘူးကြယ္.. အဖြားကို ၾကည္႕ေပးေနက် ဆရာ၀န္ကလည္း လူမမာေစာင္႕ေရွာက္ေရး ေဂဟာနဲ႕ ဆက္သြယ္ေပးျပီး အဲဒီမွာ သြားေနဖို႕ စီစဥ္ေပးလို႕ အခု အဲဒီကို သြားရမွာပါ..”
အဖြားရဲ႕ တုန္တုန္ရီရီ စကားသံအဆံုးမွာ ေနာက္ၾကည္႕မွန္ကေန ကၽြန္ေတာ္ သူ႕မ်က္ႏွာကိုၾကည္႕လိုက္ေတာ႕ အဖြားရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြဟာ ညအေမွာင္ထဲမွာ တဖ်တ္ဖ်တ္ ေတာက္ပေနခဲ႕တယ္.. ဘုရားေရ… မ်က္ရည္ေတြမ်ားလား။ ကၽြန္ေတာ္႔လက္က ခရီးအကြာအေ၀းကို ေဖာ္ျပတဲ႕ မီတာဆီ အလုိလို ေရာက္သြားျပီး မီတာခလုပ္ကို တိတ္ဆိတ္စြာ ပိတ္လိုက္မိပါတယ္.. ျပီးေတာ႕ “အဖြား သြားခ်င္တဲ႕ ေနရာေတြကိုေျပာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္းပို႕ေပးပါမယ္ ” လို႕ ေျပာလိုက္မိပါေတာ႕တယ္။
ေနာက္ ၂နာရီေလာက္မွာေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ ျမိဳ႕ထဲတစ္ေလွ်ာက္ေမာင္းႏွင္ေနပါျပီ.. အဖြားအိုဟာ အေဆာက္အဦး တစ္ခုကို ညႊန္ျပျပီးေတာ႕ သူငယ္စဥ္ခါက အလုပ္လုပ္ခဲ႕တဲ႕ ရံုးလို႕ ေျပာျပပါတယ္.. အျခား လမ္းတစ္ခုကို ျဖတ္သြားခ်ိန္မွာလည္း အိမ္တစ္အိမ္ကိုျပျပီး သူနဲ႕ သူ႕ခင္ပြန္းတို႕ ညားကာစ အခ်ိန္ေတြတုန္းက ေနခဲ႕တဲ႕ အိမ္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပီး အိမ္ေရွ႕နားမွာ ကားကိုရပ္ခိုင္းကာ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေအာင္ ေငးၾကည္႕ေနခဲ႕ပါတယ္.. တစ္ခါ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂေတြ ေရာင္းတဲ႕ ဆိုင္ေရွ႕မွာ ကားရပ္ခိုင္းျပီးေတာ႕ ထိုေနရာဟာ တစ္ခ်ိန္က အလြန္နံမည္ၾကီး ထင္ရွားတဲ႕ စားေသာက္ဆိုင္ရဲ႕ေနရာ တစ္ခု ျဖစ္ခဲ႕ေၾကာင္းနဲ႕ ထိုစားေသာက္ဆိုင္ဟာ သူမတို႕ လင္မယား အျမဲတမ္း စားေသာက္တတ္တဲ႕ ဆိုင္တစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပျပန္ပါတယ္.. တခါတေလမွာေတာ႕ အေဆာက္အဦး အခ်ိဳ႕ေရွ႕ ျဖတ္တဲ႕အခါ ကားကို ေျဖးေျဖးေမာင္းခိုင္းတတ္ျပီး စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲနဲ႕ အၾကာၾကီး ေငးေမာေနတတ္ပါတယ္။ အဖြားအိုရဲ႕ပံုစံက အရာရာကို ေနာက္ဆံုး နႈတ္ဆက္တဲ႕ ေဆြးေဆြးျမည္႕ျမည္႕ အၾကည္႕မ်ိဳးနဲ႕ တူေနတာမို႔ ၾကည္႕ရတာ ၀မ္းနည္းဖို႔ ေကာင္းလြန္းေနပါတယ္။ အဖြားအိုရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုမ်ား ခံစားေနရမလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ေတြးၾကည္႕မိျပီး ကိုယ္တိုင္လည္း ၀မ္းနည္းလာမိပါတယ္။
အေရွ႕ဘက္ဆီက အရုဏ္ဦး အလင္းေရာင္ေလး ေပၚထြက္လာတဲ႕အခ်ိန္မွာေတာ႕ “အဖြား ပင္ပန္းသြားျပီကြယ္.. ေျပာထားတဲ႕ လိပ္စာအတိုင္းသာ ကားကို ဆက္ေမာင္းပါေတာ႕ ” လို႕ေျပာလိုက္ျပီး မ်က္လံုးကိုမွိတ္လိုက္ကာ ကားေနာက္မွီကို မီွခ်လိုက္ပါေတာ႕တယ္.. ကၽြန္ေတာ္လဲ တိတ္ဆိတ္စြာဘဲ ကားကို ဆက္ေမာင္းခဲ႕လိုက္ပါတယ္.. အဖြားအို ေပးထားတဲ႕ လိပ္စာအတိုင္း ေရာက္တဲ႕အခ်ိန္မွာ ရွည္ေမွ်ာေမွ်ာ အေဆာက္အဦးတစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္.. တကယ္ဘဲ လူမမာေတြအတြက္ ျပဳစုေစာင္႕ေရွာက္တဲ႕ ေဂဟာ ျဖစ္ပံုရပါတယ္.. ကားကို အေဆာက္အဦးရဲ႕ ေပၚတီကို အေရာက္ ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္းသြားလိုက္တဲ႕အခ်ိန္မွာ ၀န္ထမ္းျဖစ္ပံုရတဲ႕ လူ၂ေယာက္ဟာ ေျပးထြက္လာကာ ကားဆီကို ေရာက္လာျပီး အဖြားအိုကို ဂရုတစိုက္ အေလးအနက္ထားကာ ကူညီေဖးမေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္.. ၾကည္႕ရတာ အဖြားအို ေရာက္အလာကို အဆင္သင္႕ ေစာင္႕ဆိုင္းေနပံုရပါတယ္.. ကားေနာက္ခန္းထဲ ထည္႕ထားတဲ႕ အဖြားအိုရဲ႕ အိတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ သြားယူလာျပီးတဲ႔အခ်ိန္မွာ အဖြားအိုဟာ ၀ီွးခ်ဲ ေပၚေရာက္ေနပါျပီ။
“ကားခ ဘယ္ေလာက္ က်သလဲကြယ္ ” လို႕ အဖြားအိုက သူ႔ပိုက္ဆံအိတ္ေသးေသးေလးကို ဖြင္႕လိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္႕ကို လွမ္းေမးလိုက္ပါတယ္..
“မေပးပါနဲ႔ခင္ဗ်ာ” ကၽြန္ေတာ္က ျပံဳးျပီး ျပန္ေျဖလိုက္ေတာ႕
“အို မဟုတ္တာ မင္းမွာလဲ ေနထိုင္စားေသာက္ေရးက ရွိဦးမယ္ေလ… ပိုက္ဆံ ယူပါကြယ္..” အဖြားက စိတ္မေကာင္းတဲ႕ ေလသံေလးနဲ႕ ျပန္ေျပာပါတယ္။
“တစ္ျခား ခရီးသည္ေတြ ရွိပါေသးတယ္အဖြား.. ဒီကအျပန္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ ခရီးသည္ ရဦးမွာပါ.. ကၽြန္ေတာ႕ အတြက္ စိတ္မပူပါနဲ႕.. ” လို႕ ျပန္ေျပာလိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္႕ စိတ္ထဲ ရုတ္တရက္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ႕ ဆႏၵနဲ႕ ၀ီွးခ်ဲေပၚက အဖြားအိုကို ခါးညႊတ္ျပီး ေပြ႕ဖက္လိုက္မိပါတယ္.. အဖြားကလည္း ကၽြန္ေတာ႕ကို သူ႕လက္ကေလးေတြနဲ႕ ျပန္လည္ေပြ႔ဖက္ပါတယ္။
“မင္းဟာ အဖြားအိုတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေလးေတြကို စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ေက်နပ္မႈ ရသြားေအာင္ ကူညီ္ေပးခဲ႕သူပါကြယ္.. အဲဒီအတြက္ ေက်းဇူး အထူးပါ ကေလးရယ္… ”
အဖြားရဲ႕ စကားက ကၽြန္ေတာ္႕ ႏွလံုးသားကို ဆုတ္ညစ္လိုက္သလို ခံစားလိုက္မိပါတယ္.. ဒါဟာ သူ႕အတြက္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြတဲ႕လား… ကၽြန္ေတာ္ ဘာစကားမွ ထပ္မေျပာျဖစ္ေတာ႕ဘဲ အဖြားရဲ႕ လက္ကို ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႕ ဖ်စ္ညစ္လိုက္ျပီး ကားဆီကို ေလွ်ာက္သြားကာ ကားကို ေမာင္းထြက္ခဲ႕လိုက္ပါေတာ႕တယ္.. ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္းထြက္လာျပီးတဲ႕ေနာက္မွာ တံခါးပိတ္သံတစ္ခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္႕နားထဲမွာ သဲသဲကြဲကဲြ ၾကားလိုက္ရပါတယ္.. ဒီအသံဟာ ဘ၀တစ္ခုရဲ႕ နိဂံုးခ်ဳပ္သြားတဲ႔ တံခါးပိတ္သံတစ္ခုလို႕ ကၽြန္ေတာ္႕စိတ္ထဲ ခံစားလိုက္မိပါတယ္။
အဲဒီက အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ခရီးသည္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ထပ္မတင္ျဖစ္ေတာ႕ဘဲ ကားကို ရည္ရြယ္ခ်က္မဲ႔စြာ ေမာင္းလာခဲ႕မိပါတယ္.. ဦးေႏွာက္တစ္ခုလံုးလဲ ဗလာျဖစ္ေနခဲ႕ျပီး အဲဒီေန႕တစ္ေန႕လံုး စကားေတာင္ မေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္႕ ရင္ထဲမွာ အဖြားအိုအတြက္ တစ္စံုတစ္ရာ ထိခိုက္ ခံစားေနခဲ႕မိပါတယ္.. တကယ္လို႕မ်ား အဖြားအိုဟာ သူရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေလးမွာ စိတ္မရွည္ ၊ ေဒါသၾကီးတဲ႕ တကၠစီသမား တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕မ်ား ၾကံဳေတြ႔ခဲ႕မိရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္သာ သူေျပာတဲ႕ ျမိဳ႕ထဲလမ္းအတိုင္း ေမာင္းေပးဖို႕ ျငင္းဆန္ခဲ႔မိရင္၊ သို႕မဟုတ္ တစ္ေခါက္ေလာက္ ကားဟြန္းတီးျပီး လူထြက္လာတာ မေတြ႔လို႕ ကားေမာင္းထြက္သြားခဲ႕မိရင္ ဆိုတဲ႕အေတြးေတြနဲ႕ ဖိစီးေနခဲ႕မိပါတယ္.. ဒီလိုသာျဖစ္ခဲ႔ရင္ေတာ႕ ဒီအဖြားအိုရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြဟာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ ရရွိသြားခဲ႕မယ္ မထင္ဘူး… ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႕လုပ္လိုက္မိတဲ႕ အရာတစ္ခု အတြက္ေတာ႕ ဘယ္ေတာ႕မွ ေမ႕လို႕ မရေအာင္ သတိရေနဦးေတာ႕မွာပါ။
အသက္ၾကီးလာတဲ႕ အိုမင္းမစြမ္းနဲ႕ အထီးက်န္ဘ၀ အခ်ိန္ေတြမွာ အျခားသူေတြရဲ႕ ဂရုစိုက္ေႏြးေထြးမႈ၊ ၾကင္နာေစာင္႕ေရွာက္မႈ၊ နားလည္သိတတ္မႈ၊ ေဖးမကူညီမႈ တို႕ဟာ လိုအပ္လွပါတယ္ေလ… တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ႔ ခုလို ဘ၀တံခါးၾကီး ပိတ္သြားတဲ႕အသံကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြလည္း ၾကံဳရေပလိမ္႕ဦးမယ္ မဟုတ္ပါလား။
မွတ္ခ်က္။ ။ fwd: email မွ ေဖာ္ျပသည္။
