“သမီး ဒီ၀တၳဳကို ဖတ္စမ္း” လို႔ က်မကို ေျပာပါတယ္။ အဲ့ဒီ၀တၳဳက ‘မာလာ’ ၀တၳဳပါ။ က်မက စာအုပ္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ လန္႔သြားတယ္။ “အား စာအုပ္ႀကီးက အထူႀကီးပါလားေမေမ” လို႔ ေျပာေတာ့ “ေအး ထူေတာ့ ထူတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သမီး စိတ္၀င္စားမွာပါ” တဲ့။ သမီးတို႔ ေမာင္ႏွမေတြဟာ စကားေျပာရင္ အင္မတန္ ႐ိုင္းတယ္တဲ့။ ကိုကိုရယ္၊ ညီမေလးရယ္ ဘယ္ေတာ့မွ စကားမေျပာဘူး၊ ေမာင္ႏွမအခ်င္းခ်င္း အႀကီးနဲ႔အငယ္ကို နင္, ငါ သံုးတယ္တဲ့။ အဲ့ဒါ မေကာင္းဘူးတဲ့၊ ဒီေတာ့ သမီး ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္တဲ့အခါမွာ ဖတ္ၿပီးသြားရင္ သမီး ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔လာလိမ့္မယ္။ ဒီစာအုပ္ထဲမွာ လူေတြဟာ စကားေျပာရင္ သိပ္ယဥ္ေက်းတာပဲတဲ့။ ဖတ္ၾကည့္ပါတဲ့။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မကလဲ ေမေမက ဖတ္ခိုင္းတယ္ဆိုရင္ ငါဖတ္ဖို႔ သင့္တာေပါ့။ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေတြးၿပီးေတာ့ ေမ့ေမ့ေ႐ွ႔မွာပဲ အဲ့ဒီစာအုပ္ကို က်မ ဖြင့္ဖတ္ လိုက္ပါတယ္။ စ ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းပဲ အဲ့ဒီစာအုပ္ကို က်မ စိတ္၀င္စားသြားတယ္။ သူက အခန္း(၁) အဖြင့္မွာ အက်ဥ္းေထာင္တခုရဲ႔ ျမင္ကြင္းနဲ႔ စထားပါတယ္။ အဲ့ဒီ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ၊ အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ၊ သံတိုင္ေတြေနာက္မွာ အက်ဥ္းသား ၁၀ ေယာက္ အက်ဥ္းက် ေနပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ တိုင္းျပည္ကို ေတာ္လွန္ပုန္ကန္လို႔ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ အက်ဥ္းသား ေတြပါ။ တေယာက္က ေခါင္းေဆာင္၊ အဲ့ဒီေခါင္းေဆာင္နာမည္က ဗိုလ္နႏၵလို႔ ေခၚပါတယ္။ သူ႔ရဲ႔ ေနာက္ပါက ၉ ေယာက္ ႐ွိပါတယ္။ သူတို႔ ၁၀ ေယာက္ကို ဒီကေန႔ ညေန ေနကြယ္လို႔ ႐ွိရင္ လည္ပင္းကို ႀကိဳးကြင္းစြပ္ၿပီး၊ မေသမခ်င္း ႀကိဳးေပးသတ္ခံရဖို႔ ဘုရင္က အမိန္႔ ခ်ၿပီးသားပါ။ ဒီေတာ့ သူတို႔ အားလံုးဟာ ဒီကေန႔ ညေနမွာ ေသမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေနေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္႐ြ႔ံတုန္လႈပ္ေနပါတယ္။ တပည့္ေတြဟာ ငိုတဲ့သူက ငိုေနၾကတယ္။ နံရံကို လက္သီးနဲ႔ထိုးၿပီး ေအာ္တဲ့သူက ေအာ္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ ေဒါသတႀကီး စကားေျပာတဲ့သူက ေျပာေနၾကတယ္။ အဲ့ဒါေတြကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ရဲ႔ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္နႏၵက ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္တယ္။ “သူတို႔ခမ်ာ ငါ့ရဲ႔ ေခါင္းေဆာင္မႈကို လိုက္ခဲ့တဲ့အတြက္ သူတို႔ဟာ ႀကိဳးေပးၿပီး အသတ္ခံရေတာ့မွာပါလား၊ သူတို႔ေတြ အေသေျဖာင့္ေအာင္၊ ေသျခင္းတရားကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ ေအာင္ ငါ ကဗ်ာလကၤာတပုဒ္ ႐ြတ္ျပမွ ျဖစ္မယ္” လို႔ သူ႔ဖာသာသူ ေတြးၿပီးေတာ့ သူ ကဗ်ာလကၤာတပုဒ္ ႐ြတ္ျပပါတယ္။ အဲ့ဒီကဗ်ာကေတာ့ အနႏၵသူရိယ အမတ္ႀကီး ေရးစပ္ခဲ့တဲ့ အမ်က္ေျဖ အလကၤာလို႔ အမည္ရတဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ပါ။ “သူတည္းတေယာက္၊ ေကာင္းဖိ္ု႔ေရာက္မူ၊ သူတေယာက္မွာ၊ ပ်က္လင့္ကာသာ၊ ဓမၼတာတည္း” အဲ့ဒီကဗ်ာပါ။ သူက အဲ့ဒီကဗ်ာကို ႐ြတ္တဲ့အခါမွာ စာေရးဆရာက ဘယ္လိုဖြဲ႔ထားသလဲဆိုေတာ့ ဗိုလ္နႏၵသည္ သူ၏ ေအာင္ျမင္လွေသာ အသံ၀ါႀကီးနဲ႔ထိုကဗ်ာကို ႐ြတ္ဆို၏တဲ့။ အဲ့ဒီမွာ က်မက နည္းနည္း ကေလး နားမလည္ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ ဗိုလ္နႏၵကို က်မသိတာက သူပုန္ဗိုလ္လို႔ က်မသိပါတယ္။ သူပုန္ဗိုလ္ တေယာက္ကို ဘာျဖစ္လို႔ အဲ့ဒီလို ဖြဲ႔သလဲ ေအာင္ျမင္လွေသာ အသံ၀ါႀကီးဆိုတာ သူပုန္ဗိုလ္ကို ဖြဲ႔ရမယ့္ စကားမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါဟာ သူရဲေကာင္းေတြ ဟီး႐ိုးေတြကိုသာ သံုးရမယ့္ စကားပါ။ ဒီေတာ့ က်မအျမင္မွာ သူပုန္ဗိုလ္ဆိုတာ လူဆိုးပဲ၊ လူဆိုးတေယာက္ကို ေအာင္ျမင္လွေသာ အသံ၀ါႀကီးနဲ႔လို႔ ဖြဲ႔တာဟာ နည္းလမ္း မက်ဘူးလို႔ က်မရဲ႔ စတုတၳတန္း အျမင္နဲ႔ ေတြးပါတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ေမေမ့ကို ေမးမိတယ္။ ေမေမလို႔ ဗိုလ္နႏၵဟာ ဘာလဲလို႔၊ အဲ့ဒီလို ေမးေတာ့ ေမေမက ဇာတ္လိုက္တဲ့၊ (ရီသံမ်ား) က်မပိုၿပီးေတာ့ နားမလည္ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ (ရီသံမ်ား) သူပုန္ဗိုလ္လို႔လဲ ေျပာေသးတယ္၊ ဇာတ္လိုက္လို႔လဲ ေျပာေသးတယ္၊ က်မ အဲ့ဒီမွာ အဲ့ဒီႏွစ္ခုကို ယွဥ္ၿပီး နားမလည္ဘူးေပါ့။ က်မ အျပင္မွာ သူခိုးေတြ၊ ဓါးျပေတြ၊ သူပုန္ေတြ၊ ခါးပိုက္ႏိႈက္ေတြ၊ အဲ့ဒါေတြ အကုန္လံုးက လူဆိုးေတြ စာရင္းထဲမွာ ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီလူဆိုးတေယာက္က ဘာျဖစ္လို႔ ဇာတ္လိုက္ျဖစ္သလဲ က်မက ေမေမ့ကို ျပန္ေမးတယ္။ ေမေမလို႔ ေမေမ့ဥစၥာက ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား၊ သူပုန္က ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးေတာ့ ဇာတ္လိုက္ ျဖစ္မလဲ၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ထင္တယ္လို႔ က်မကေျပာေတာ့ ေမေမက ျဖစ္ႏိုင္တာေပ့ါ သမီးရယ္တဲ့၊ တခါတခါက်ေတာ့ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္တဲ့ ႐ွင္ဘုရင္က ဆိုးေနရင္၊ ယုတ္မာေနရင္၊ ေကာက္က်စ္ေနရင္ သူပုန္ဆိုတာလဲ ဇာတ္လိုက္ ျဖစ္တတ္ပါတယ္တဲ့။ (ရီသံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား)
အဲ့ဒီေတာ့မွ က်မ ေရးေရးေလး သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ က်မ ဒီ၀တၳဳကို ေတာ္ေတာ္ စိတ္၀င္စားသြားၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ထပ္ၿပီးေတာ့ ေမးေသးတယ္၊ ဟုတ္ပါၿပီလို႔ အဲ့ဒါဆိုလို႔႐ွိရင္ ဒီသူပုန္ဗိုလ္က ဇာတ္လိုက္ျဖစ္ေနရတာ သူက ဘာျဖစ္လို႔ သူပုန္ဘ၀ကို ဘာျဖစ္လို႔ ေရာက္သလဲ ေမေမလို႔ က်မက ျပန္ေမးတယ္။ ျပန္ေမးေတာ့ ေမေမကလည္း သူ႔သမီးကို စာဖတ္ေစခ်င္ေတာ့ ႐ွင္းျပတယ္၊ သူ႔ဘ၀တဲ့၊ သူကေတာ့ သူပုန္ဘယ္ဟုတ္မလဲ သမီးရယ္တဲ့၊ သူက ဘုရင့္သားေတာ္ တပါးပါ၊ သူတကၠသိုလ္ျပည္မွာ ပညာသြားသင္ေနတုန္းက သူ႔အေဖရဲ႔ ထီးနန္းစည္းစိမ္ကို သူ႔အေဖလက္ေအာက္က စစ္သူႀကီးတပါးက တိုက္ခိုက္ၿပီးေတာ့ သိမ္းယူထားတဲ့အတြက္ သူဟာ ျပန္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ သူပုန္ဘ၀ကို ေရာက္ရတာပါတဲ့။ (လက္ခုပ္ၾသဘာသံမ်ား) အဲ့ဒီလို ေျပာပါတယ္။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒီေတာ့ က်မက ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားသြားပါတယ္၊။ ဟုတ္ပါၿပီေမေမ အဲ့ဒါဆိုရင္ သမီး ဒီ၀တၳဳကို ဖတ္ပါေတာ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ သမီး ဒီဇာတ္လမ္းအဆံုးကို သိပ္သိခ်င္တာလို႔၊ အဲ့ဒီ ဇာတ္လမ္းအဆံုးကိုေတာ့ သမီးကို ႀကိဳၿပီးေတာ့ ေျပာပါအုန္းလို႔။ သူက သူ႔အေဖရဲ႔ ထီးနန္းစည္းစိမ္ကို ျပန္ရရဲ႔လားလို႔ က်မ ေမးလိုက္တယ္။ က်မေမးလိုက္ေတာ့ ေမေမက ရတယ္ သမီးတဲ့။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ သူရသင့္တဲ့ သူ႔အေဖရဲ႔ စည္းစိမ္ကို သူျပန္ရသြားပါတယ္တဲ့။ အဲ့ဒီလို က်မကို ေျပာပါတယ္။ (ရီသံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ က်မ ဒီဇာတ္လမ္းကို ႀကိဳက္လို႔ ဒီ၀တၳဳကို ဖတ္ပါတယ္။ တကယ္လဲ ေမေမေျပာသလိုပဲ သူပုန္ဗိုလ္နႏၵဟာ သူရသင့္ရထိုက္တဲ့ သူ႔အေဖရဲ႔ ဒီနန္းစည္းစိမ္ကို ျပန္ရသြားပါတယ္။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ သူထီးနန္းစည္းစိမ္ကို ျပန္ရသြားလဲ၊ အဲ့ဒါကို သိခ်င္ရင္ေတာ့ ဓူ၀ံရဲ႔ ‘မာလာ’ စာအုပ္ကို ဖတ္ၾကည့္ပါ။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒါ က်မရဲ႔ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္အစပါပဲ။
က်မဟာ လူေတြကို စ႐ိုက္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေရးဖြဲ႔ခ်င္တယ္။ လူဆိုးဆိုလဲ လူဆိုးစ႐ိုက္၊ လူေကာင္းဆိုရင္လဲ လူေကာင္းစ႐ိုက္ အဲ့ဒီလို ေရးဖြဲ႔ေတာ့ ဇာတ္လမ္းေတြ ဆင္ခ်င္တယ္။ အမွန္တရားဟာ ေ႐ွ႔မွာ ေရာက္သင့္တဲ့ အခ်ိန္မွာေ႐ွ႔မွာ ေရာက္ဖို႔ က်မက ထည့္ခ်င္တယ္။ အဲ့ဒီလို စိတ္ေလးေတြဟာ ၀တၳဳေတြ ဖတ္ရင္း ဖတ္ရင္းကေနၿပီး က်မကို ပိုပို ပိုပို တြန္းအားေပးလာေတာ့ က်မဟာ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ စိတ္တခုထဲနဲ႔ က်မဟာ ႀကီးျပင္းခဲ့ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့အခါ ေျခေခ်ာ္ လက္ေခ်ာ္နဲ႔ ဂုဏ္ထူး ၅ ခု ရသြားပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ အဲဒီဂုဏ္ထူး ၅ ခုေလးကို က်မက ႏွေမ်ာၿပီးေတာ့ ေဆးတကၠသိုလ္ကို လိုက္ပါတယ္။ (ရီသံမ်ား) က်မတို႔ ေခတ္တုန္းက ဂုဏ္ထူး ၆ ခုေတြ၊ ၅ ခုေတြ၊ ၄ ခုေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ သူတို႔ေတြ အားလံုးဟာ ေဆးတကၠသိုလ္ကို၀င္ဖို႔ပဲ အာ႐ံု႐ွိၾကပါတယ္။ ႐ူပေဗဒ၊ ဓါတုေဗဒေတြကို မ၀င္ၾကပါဘူး။ မိဘေတြ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ေဆးတကၠသိုလ္ကို ၀င္ေစခ်င္တယ္။ က်မကိုယ္တိုင္ကလဲ က်မရဲ႔ မိဘေတြက ေဆးတကၠသိုလ္ကို လိုက္ဖို႔ ေျပာလို႔ က်မကလဲ ဂုဏ္ထူးေလးကို အားနာလို႔ ေဆးတကၠသိုလ္ကို ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ၀င္ခဲ့ေတာ့ က်မဟာ ဆရာ၀န္ဘ၀ကို လံုး၀၀ါသနာ မပါပဲ ေရာက္ခဲ့တာဆိုေတာ့ အတန္းထဲမွာ ေဆးပညာကလြဲရင္ အားလံုးကို စိတ္၀င္စားပါတယ္။ (ရီသံမ်ား)
က်မ တေန႔တေန႔ ဖတ္တဲ့ စာေတြဟာ ေဆးပညာနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူး။ က်မတို႔ ေရနံေခ်ာင္းမွာ စာၾကည့္တိုက္ ေကာင္းေကာင္း မ႐ွိဘူး၊ ေဆးေက်ာင္း ေရာက္ေတာ့ မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္မွာ အင္မတန္ ႀကီးမားတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးတခု က်မသြားေတြ႔တယ္။ အဲ့ဒီ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးထဲမွာ က်မ မဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ ၾကားဖူးၿပီးေတာ့ မဖတ္ဖူးတာ၊ ၾကားေတာင္ မၾကားဖူးတာ၊ ျမန္မာလို အဂၤလိပ္လို အစံုပါပဲ။ အဲ့ဒါႀကီးကို က်မ ျမင္ၿပီးေတာ့ ငါေတာ့ ဒီ ေဆးတကၠသိုလ္ ၇ ႏွစ္ အတြင္း ဒီစာအုပ္ေတြ ၿပီးေအာင္ဖတ္မွ ျဖစ္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔ က်မ အျပင္စာေတြ ဖတ္ခဲ့တယ္။ အတန္းထဲမွာ စာသင္တဲ့အခါမွာ က်မက ေနာက္ဆံုးကေန မတ္တတ္ရပ္ပါတယ္။ ဆရာ စာေမးလြတ္ေအာင္လို႔ပါ။ ေ႐ွ႔မွာ ရပ္လို႔႐ွိရင္ ဆရာက လွမ္းလွမ္းၿပီး စာေမးလို႔ပါ။ စာသင္ရတဲ့အခါမွာလဲ က်မ အားက်စိတ္ လံုး၀မေပၚပါဘူး။ က်မတို႔ ေက်ာင္းမွာ ေရာဂါနံမည္ေတြ၊ ကုထံုးနာမည္ေတြ အဲ့ဒါေတြ အားလံုးဟာ လူနံမည္ေတြနဲ႔ ခ်ည္းပါပဲ။ ဥပမာ ေရာဂါတခုခုကို တေယာက္ေယာက္က ႐ွာေတြ႔သြားၿပီဆိုရင္ အဲ့ဒီလူရဲ႔ နာမည္ကို ေ႐ွ႔မွာတပ္ၿပီးေတာ့ နံမည္နဲ႔ ေရာဂါနံမည္ ေပးပါတယ္။ ဥပမာ ေကာ့ ဆိုတဲ့သူက ေရာဂါတခုကို ႐ွာေဖြေတြ႔ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီ ေကာ့ ႐ွာေတြ႔ခဲ့တဲ့ အဆုပ္ေရာဂါကို ေကာ့ Lung ေကာ့ဒစိေပါ့။ ေကာ့ရဲ႔ေရာဂါလို႔ နံမည္ တပ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ပဲေလာ့ လို႔ေခၚတဲ့ ျပင္သစ္သမားေတာ္ႀကီး တေယာက္က ႐ွာေတြ႔ခဲ့တဲ့ ေရာဂါ၊ ေမြးရာပါ ႏွလံုးေရာဂါ၊ အဲ့ဒါဆိုလို႔ ႐ွိရင္ ပဲေလာ့တက္ထြာေလာ္ဂ်ီလို႔ သူတို႔က နံမည္ေပးပါတယ္။ ပဲေလာ့ ႐ွာေတြ႔ခဲ့ေသာ ေရာဂါ၊ အဲ့ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ေထာင္ေပါင္း၊ ေသာင္းေပါင္းမ်ားစြာ ေန႔စဥ္ က်မတို႔ စာက်က္ရပါတယ္။ အဲ့ဒီလို က်က္ေနတဲ့အခါမွာ ဒီနံမည္ေတြကို က်က္ၿပီးေတာ့ ငါသူတို႔ ဘ၀ကို အားက်လိုက္တာ ဆိုတဲ့စိတ္မ်ား ၀င္ခဲ့မိသလားလို႔ အခုေန က်မျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ က်မ နည္းနည္းမွ အားက်စိတ္ မ၀င္ခဲ့ပါဘူး။ တခါတခါ သူတို႔ကို ၿငိဳေတာင္ၿငိဳျငင္ မိပါတယ္။ သူတို႔ဟယ္ ႐ွာလိုက္ ေဖြလိုက္ၾကတာ၊ ေတြ႔ပဲ ေတြ႔ႏိုင္လြန္းတယ္၊ သူတို႔ ႐ွာၿပီးေတာ့ ေတြ႔ေတာ့ ငါတို႔မွာ စာေတြ က်က္လို႔ကို မၿပီးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ (ရီသံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒီေလာက္ထိေအာင္ က်မ ေမတၱာပို႔ခဲ့ ပါတယ္။ ဒါ က်မ ေဆးေက်ာင္းသူဘ၀ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြပါ။
ဒီလိုနဲ႔ တႏွစ္ၿပီး တႏွစ္ ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႔ စာေမးပြဲေတြ နီးေတာ့ စာေလးက်က္လိုက္၊ ေအာင္လိုက္၊ တခါတေလ တခါတည္းနဲ႔ မေအာင္လို႔ ႏွစ္ခါျပန္ ေျဖရပါတယ္။ က်မတို႔ ေက်ာင္းမွာေတာ့ ဆပ္ပလီမန္ထရီဆိုတာ ႐ွိပါတယ္။ ဆပ္ပလီမန္ထရီက စာေမးပြဲ က်ၿပီးေတာ့ က်တဲ့ဘာသာကိုပဲ ျပန္ေျဖရတာပါ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႔ ဆပ္ပလီမန္ထရီသာ မ႐ွိခဲ့ရင္ က်မ တတန္းႏွစ္ႏွစ္ ေလာက္ ေနရဖို႔ အေၾကာင္း႐ွိပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔ က်မ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ၀န္ျဖစ္လာေတာ့ ဒီလို ခပ္ညံ့ညံ့ ေဆးေက်ာင္းသူတေယာက္က ဘယ္လိုဆရာ၀န္မ်ိဳးျဖစ္မလဲ။ ေတြးၾကည့္ရင္ေတာ့ သေဘာေပါက္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္း႐ွိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ က်မရဲ႔ ဆရာ၀န္ဘ၀ကို ပိုၿပီးေတာ့ ပံုေပၚသြားေအာင္၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ပိုၿပီးေတာ့ နားလည္သြားေအာင္ က်မ ကာတြန္းေလးတပုဒ္နဲ႔ ဥပမာေပးခ်င္ပါတယ္။ အဲ့ဒီကာတြန္းေလးကို ေရးဆြဲတဲ့သူ ဘယ္သူလဲလို႔ က်မ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ က်မည့ံတဲ့အထဲမွာ အဲ့ဒါလဲ ပါပါတယ္။ က်မက ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ကို ေတာင္ ေမးၾကည့္ပါေသးတယ္။ ကာတြန္းဟာ က်မ အခုထိ သတိရေနေသးတယ္ဆရာလို႔ ဆရာမ်ား ဆြဲခဲ့ သလားလို႔ က်ေနာ္ မဆြဲခဲ့ ပါဘူးတဲ့။ ဒါေပမယ့္ က်မရင္ထဲမွာ အဲ့ဒီ ကာတြန္းေလးဟာ အခုခ်ိန္ထိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စြဲတင္က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေအာ္ ငါနဲ႔ တူလိုက္ေလျခင္း၊ အဲ့ဒီ ကာတြန္းအေတြးေလးကို က်မ ေျပာျပမယ္။ သူက တမ်က္ႏွာ ကာတြန္းပါ။ မဂၢဇင္းရဲ႔ သရုပ္ေဖာ္ပံု၊ မဂၢဇင္းမွာ တမ်က္ႏွာ ၄ ခု ေလာက္ပါတယ္။ တခါတေလ ၆ ခုေလာက္ပါတယ္။ အခု က်မကာတြန္း အကြက္ ၆ ကြက္ပါတဲ့ ကာတြန္းပါ။ သူက ပထမဦးဆံုး အကြက္မွာ လူမမာတေယာက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ပက္လက္ႀကီး စန္႔စန္႔ႀကီး အိပ္ေနတယ္၊ လူနာရဲ႔ ေဘးနားေလးမွာ လူနာရဲ႔ ဇနီးလို႔ ထင္ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးက တေယာက္၊ သူက က်ံဳ႔က်႔ံဳေလးထိုင္ၿပီးေတာ့ စိတ္ပူေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ လူနာကို ၾကည့္ေနပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ေဘးနားမွာေတာ့ ဆရာ၀န္တေယာက္ မတ္တတ္ရပ္ေနပါတယ္။ အဲဒီဆရာ၀န္က လူနာကို နားၾကပ္ကေလး နားမွာေထာက္ၿပီး စမ္းသပ္ေနပါတယ္၊ အဲဒါ ပထမဦးဆံုးအကြက္။ ဒုတိယအကြက္ကေတာ့ အဲဒီဆရာ၀န္ကို ကာတြန္းဆရာက ပံုႀကီးခ်ဲ႔ၿပီး ဆြဲပါတယ္။ ဆရာ၀န္ရဲ႔ မ်က္လံုးေတြကို အဓိက ထားတယ္။ ဆရာ၀န္ရဲ႔ မ်က္လံုးက ဘာမွမသိတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္လံုးမ်ိဳးပါ။ မ်က္လံုးေလးက လည္ေနတယ္။ ဆရာ၀န္ရဲ႔ ေခါင္းေပၚမွာလဲ ကြက္႐ွင္မတ္ေပါ့ ေမးခြန္းလကၡဏာေလးနဲ႔၊ သူ႔ရဲ႔ေဘးနားမွာ ႐ႈပ္ေနတဲ့ သပြတ္အူလို ပံုစံေလးနဲ႔။ ဘာေရာဂါပါလိမ့္ သူေတာ္ေတာ္ဦးေဏွာက္ေျခာက္ ေနၿပီလို႔ ကာတြန္းၾကည့္တဲ့ပရိသတ္ သိေအာင္ ကာတြန္းဆရာက ဆြဲထားပါတယ္။ အဲ့ဒါက ဒုတိယအကြက္။ ေနာက္ တတိယအကြက္ေရာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္ကိုပဲ အသားေပးၿပီး ဆြဲထားတယ္၊ ဆရာ၀န္ရဲ႔ မ်က္၀န္းမွာ ေစာေစာက ျမင္ေနရတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္လံုးမ႐ွိေတာ့ဘူး။ သူ႔မ်က္လံုးေလးေတြက ေတာက္ေနတယ္။ သူ႔ရဲ႔ ေခါင္းေပၚမွာလဲ ေစာေစာက ကြက္႐ွင္မတ္ေတြ၊ သပြတ္အူေတြ မ႐ွိေတာ့ပဲနဲ႔ လင္းေနတဲ့ ဖန္သီးေလးတလံုးကို ေခါင္းေပၚမွာ ဆြဲထားပါတယ္။ ဖန္သီးေလးေဘးမွာ အေခ်ာင္းေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ သူဘာေရာဂါလဲဆိုတာ ႐ွာလို႔ ရၿပီဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္၊ က်မတို႔ သိေစပါတယ္။ ေနာက္ စတုတၳကြက္မွာေရာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္က သူတပ္ထားတဲ့ နားက်ပ္ကို ခၽြတ္ၿပီး လူနာ႐ွင္ အမ်ိဳးသမီးဘက္ကို လွည့္ၿပီးေတာ့ စိတ္မေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ က်ေနာ္ ၀မ္းနည္းပါတယ္၊ လူမမာဟာ အသက္မ႐ွိေတာ့ပါဘူးတဲ့။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒီလို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒါက စတုတၳအကြက္ေပါ့။ ေနာက္ ပဥၥမအကြက္ကို ေရာက္ေတာ့ ေစာေစာတုန္းက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ က်ံဳ႔က်ံဳ႔ေလးထိုင္ၿပီး စိုးရိမ္ပူပန္တဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ သူ႔ေယာက်္ားကို ၾကည့္ေနတဲ့ လူမမာ႐ွင္အမ်ိဳးသမီးက သူ႔ေယာက်္ားဘက္ကို လက္ညႇိဳး ေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီးေတာ့ ‘႐ွင္ ဆရာ၀န္ထက္ ပိုၿပီးေတာ့ မသိခ်င္နဲ႔’ အဲ့ဒီလို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ (ရီသံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား)
အဲ့ဒီေတာ့ ကာတြန္းထဲက ဆရာ၀န္လို က်မဟာ၊ ကာတြန္းထဲက လူနာ႐ွင္မိန္းမလို အမ်ားႀကီး ႀကံဳေတြ႔တဲ့အခါ က်မရဲ႔ေဆးခန္းဟာ လူနာေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႔မွာ ေဒါက္တာ တင္တင္၀င္း ဆိုတာ နံမည္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးပါတယ္။ ေစာေစာက ေဒါက္တာ တင္ေမာင္သန္းေျပာသြားတဲ့ ပူေဖာင္းေလးေတြလဲ ပါတာေပါ့။ အဲ့ဒီေတာ့ ဒါဟာ က်မရဲ႔ ဆရာ၀န္ဘ၀ သ႐ုပ္ေပၚေအာင္ ကာတြန္းေလးနဲ႔ ဥပမာ ေပးတာပါ။ က်မရဲ႔ ဆရာ၀န္ဘ၀ကို က်မ ထူးျခားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတခု က်မေျပာျပရင္ ပိုၿပီးေတာ့ သေဘာေပါက္ သြားမယ္လို႔ က်မ ထင္ပါတယ္။ ဒါဟာ က်မလို ခပ္ညံ့ညံ့ဆရာ၀န္ေတြသာႀကံဳရမယ့္ အခ်က္ပါ။ ေတာ္တဲ့ ဆရာ၀န္ေတြ ဒါမ်ိဳး လံုး၀ ႀကံဳရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ ေသခ်ာပါတယ္။ က်မဟာ ဆရာ၀န္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ၃ လ ေလာက္အခ်ိန္မွာ ႀကံဳရတဲ့ အျဖစ္ကေလးပါ။ ၃ လ ဆိုေတာ့ ဘာအေတြ႔အႀကံဳမွ မ႐ွိေသးပါဘူး။ စမ္းတ၀ါး၀ါး ေဆးကုေနဆဲ၊ ေက်ာင္းစာနဲ႔ ျပင္ပေလာကနဲ႔ကို ထင္ဟပ္ၾကည့္ေနဆဲ အခ်ိန္ပါ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ တညေန က်မ ေဆးခန္းဖြင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်မရဲ႔ ေဆးခန္းထဲ လူနာႏွစ္ေယာက္ ႐ွိပါတယ္။ တေယာက္က က်မ ကုလက္စ၊ တေယာက္က သူ႔အလွည့္ေရာက္ဖို႔ ထိုင္ေစာင့္ေနတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အျပင္ဘက္ကေန အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ ခပ္သုတ္သုတ္ ေဆးခန္းထဲ ၀င္လာပါတယ္။ ဆရာမ ဆရာမ လူနာအေရးႀကီးေနလို႔ အိမ္ပင့္ခ်င္လို႔ပါတဲ့။ အဲဒီလို ေျပာပါတယ္။ က်မက လူနာတေယာက္ကို ေဆးကုလက္စဆိုေတာ့ ခဏေစာင့္ပါဦး၊ ဒီက လူနာၿပီးရင္ လိုက္ခဲ့ပါ့မယ္ေျပာေတာ့၊ ဟာ ဘယ္ေစာင္လို႔ ျဖစ္မလဲဆရာမတဲ့၊ ဟိုမွာက အေရးႀကီးတယ္တဲ့။ လူမမာက သတိ လစ္ေနတာပါတဲ့။ သတိလစ္တယ္ဆိုေတာ့ အေရးႀကီးၿပီေပါ့၊ က်မက ကုလက္စလူနာကို ေဆးေတြ ဘာေတြ ေပးၿပီးေတာ့ ေစာင့္ေနတဲ့ လူနာကို ေစာင့္မ်ားေစာင့္ႏိုင္မလားလို႔ က်မအေရးႀကီးတဲ့ လူနာေနာက္ကို လိုက္ခ်င္လို႔ပါလို႔ ခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ အဲ့ဒီ လူနာကလဲ သေဘာေကာင္းပါတယ္၊ လိုက္သြားပါဆရာမ က်မ ေစာင့္ပါမယ္တဲ့။
အဲ့ဒါနဲ႔ က်မ ေဆးအိတ္ကို ေပးၿပီးေတာ့ လူနာ႐ွင္ အမ်ိဳးသမီးေနာက္ လိုက္သြားပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ က်မတို႔ ေႏြရာသီပါ။ ေႏြရာသီမွာ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႔မွာ ေတာ္ေတာ္ ပူပါတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ထိ ပူသလဲဆိုရင္ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီကေန ညေန ၄ နာရီၾကားမွာ ေရလံုး၀ မခ်ိဳးရဘူးလို႔ အာဏာပိုင္ေတြက တားျမစ္ထားတဲ့အထိ က်မတို႔ ေရနံေခ်ာင္းက ပူပါတယ္။ ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ၿဗဳန္းကနဲ လဲက်ၿပီး ေသဆံုးသူေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အာဏာနဲ႔ တားျမစ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ေစတနာနဲ႔ အာဏာသံုးတာပါ။ တခါတခါ အာဏာဟာ ေစတနာနဲ႔လဲ သံုးတတ္ပါတယ္။ (ရီသံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား)
အဲ့ဒီေတာ့ က်မက လူနာအိမ္ကို လိုက္သြားပါတယ္။ လမ္းမွာလဲ က်မ စဥ္းစားေနတာေပါ့။ ေရခ်ိဳးရင္ အႏၱရာယ္႐ွိတဲ့ အခ်ိန္ပဲ။ ေမးၾကည့္တယ္ ဘာျဖစ္တာလဲေျပာ ဆိုေတာ့၊ က်မ အမႀကီးပါတဲ့၊ ေစ်းကေန မၾကာေသးခင္က ျပန္လာပါတယ္တဲ့။ ပူပူအိုက္အိုက္နဲ႔ ေစ်းက ျပန္ျပန္ခ်င္း ေရတန္းခ်ိဳးလိုက္ပါတယ္။ ေရခ်ိဳးၿပီး ကတည္းက သတိလစ္သြားတာ အခုခ်ိန္ထိ သတိျပန္လည္ မလာပါဘူးတဲ့။ အဲ့ဒီေတာ့ ဒါဟာ ေရခ်ိဳးမွားလို႔ အပူ႐ွပ္တယ္ေပါ့။ ဒါဆိုရင္ သာမိုမီတာ တိုင္းရမယ္။ စိတ္ထဲမွာ စြဲသြားတယ္။ လူနာအိမ္ေရာက္ေတာ့ လူနာက အမ်ိဳးသမီးပါ။ ခပ္၀၀၊ ထြားထြား၊ အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးကို က်မက ေဘးကေန ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ပံုစံက မလႈပ္မ႐ွက္ ပံုစံပါ။ အဲ့ဒါနဲ႔ က်မ သာမိုမီတာေလးကို ယူၿပီးေတာ့ သူ႔ပါးစပ္ကို တိုင္းဖို႔ သူ႔ပါးစပ္ကို ဖြင့္ပါတယ္။ သူ႔ပါးစပ္က ဖြင့္လို႔ မရဘူး။ သြားစိေနတယ္။ က်မကလဲ ဘယ္ရမလဲ သြားစိေနေတာ့ သူ႔ခ်ိဳင္းထဲ တိုင္းလိုက္တာေပါ့။ သာမိုမီတာနဲ႔ ခ်ိဳင္းထဲတိုင္းေတာ့ အဖ်ား ႐ွိ မ႐ွိေပါ့။ က်မထင္သေလာက္ မဖ်ားဘူး။ ဒါနဲ႔ က်မက ေသြးေပါင္ခ်ိန္ ေတြ ဘာေတြ တိုင္းၾကည့္ေသးတယ္။ ေသြးဖိအားက သိတ္ၿပီေတာ့ မ်ားဘူး။ ေနာက္အဆုတ္ကို နားေထာင္ၾကည့္ ေတာ့ အဆုပ္မွာ အသက္႐ွဴသံ လံုး၀ မၾကားရပါဘူး။ အဲ့ဒါလဲ က်မက အားမေလွ်ာ့ေသးဘူး။ ႏွလံုးကို ေထာက္စမ္းၾကည့္ ပါတယ္။ ႏွလံုးကလဲ တခ်က္မွ မခုန္ပါဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ နားၾကပ္ေလးကိုခ် လူမမာ႐ွင္ဘက္ လွည့္ၿပီးေတာ့ ၀မ္းနည္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ေျပာေတာ့မလို႔ မေျပာရေသးဘူး၊ ေျပာမလို႔ ႐ွိေသးတယ္။ က်မရဲ႔ ေခါင္းထဲမွာ အေတြးတခ်က္ ၀င္လာပါတယ္။ အဲ့ဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ က်မတို႔ရဲ႔ ဆရာ့ဆရာႀကီးေတြက က်မတို႔ကို သင္ထားတာ ႐ွိပါတယ္။ လူမမာတေယာက္ကို စမ္းသပ္ၿပီးတဲ့အခါ သူေသၿပီလို႔ မေျပာမီ ေနာက္ဆံုး စမ္းသပ္နည္းေတြနဲ႔ စမ္းသပ္ရမယ္။ အဲဒီ ေနာက္ဆံုးနည္းေတြနဲ႔ စမ္းသပ္ၿပီးမွ လူနာေသၿပီလို႔ ခိုင္လံုမွသာ လူနာ႐ွင္ကို အတည္ျပဳေပးရမယ္လို႔ ေျပာေတာ့၊ ဟုတ္ၿပီ အဲ့ဒါဆိုရင္ လူနာတေယာက္ အသက္မ႐ွဴ႐ံု၊ ႏွလံုးမခုန္႐ံုနဲ႔၊ ေသၿပီလို႔ ေျပာလို႔ မျဖစ္ေသးဘူး။ ေနာက္ဆံုး စမ္းသပ္နည္းနဲ႔ စမ္းသပ္ရဦးမယ္၊ အဲ့ဒီနည္းကို ႐ွာပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးစမ္းသပ္နည္းဟာ ဘာလဲလို႔ က်မ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ က်မစဥ္းစားတယ္။ ငါ့ကို ဆရာႀကီးေတြက သင္ေပးလိုက္တယ္၊ ဘာလဲ မသိဘူး၊ ေနာက္ဆံုးနည္း ႐ွိတယ္တဲ့။ စဥ္းစားတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ ေဘးကလူေတြကလဲ က်မကို ေငးၾကည့္လို႔၊ က်မလဲ စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္း အေျဖမေပၚေတာ့ လူနာေဆးထိုးဖို႔ လာခ်တဲ့ ေရေႏြးဇလံုထဲကို က်မ အပ္ေတြထည့္၊ ပိုက္ေတြထည့္ ပိုက္ကေလးကို ေရေႏြးစုပ္လိုက္ ျပန္ထုတ္လိုက္၊ စုပ္လိုက္ ျပန္ထုတ္လိုက္နဲ႔ ေခါင္းထဲကေတာ့ သပြတ္အူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ။ ငါဘာလုပ္မလဲလို႔။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ က်မ သတိရသြားပါတယ္။ ဇေ၀ဇ၀ါ မ်က္လံုးေတြ အကုန္ေဖ်ာက္ၿပီး မ်က္ႏွာထား ခပ္တည္တည္နဲ႔ အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီး ဆီကေန က်မကို လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးတခုေပးပါလို႔ ေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
ကဗ်ာကယာပဲ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးထိုးေပးတယ္။ သူ႔ဆီက လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးကို ယူၿပီးေတာ့ လူမမာရဲ႔ မ်က္လံုးကို ဖြင့္ၿပီးေတာ့ က်မ မီးထိုးၾကည့္ပါတယ္။ သာမန္လူေတြဟာ မ်က္လံုးကို မီးေရာင္နဲ႔ လွ်ပ္တျပက္ ထိုးလိုက္လို႔ ႐ွိရင္ အဲ့ဒီ မ်က္လံုးသူငယ္အိမ္က မီးေရာင္ကို တံု႔ျပန္တဲ့အေနနဲ႔ သူငယ္အိမ္ က်ယ္ရာကေန က်ဥ္းသြားရပါတယ္။ က်ဳ႔ံ၀င္သြားရပါတယ္။ အခု က်မရဲ႔ လူနာက လက္ႏွီပ္ဓါတ္မီးနဲ႔ ထိုးလိုက္ေပမယ့္ မ်က္လံုးသူငယ္အိမ္ က်ယ္ျမဲက်ယ္လ်က္ပါ။ အဲ့ဒီေတာ့ ဒီတဖက္ မေသခ်ာေသးဘူး၊ ေနာက္တဖက္ ထပ္ထိုးၾကည့္ပါတယ္။ ထပ္ထိုးၾကည့္ေတာ့ ေနာက္တဖက္ကလဲ က်ယ္ျမဲ က်ယ္လ်က္ နည္းနည္းမွကို မလႈပ္ပါဘူး။ ေသခ်ာၿပီ ဆိုေတာ့မွ က်မက လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးကို ခ်၊ စိတ္မေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ လူမမာနားေတာ့ မေနရဲဘူး၊ ၀ုန္းဆို ထထိုင္ၿပီး ဖက္လိုက္မွာစိုးလို႔၊ လူနာ႐ွင္ဘက္ကို ကပ္သြားၿပီးေတာ့ က်မ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အမႀကီးလို႔ ေျပာရမွာေတာ့ က်မ ၀မ္းနည္းပါတယ္၊ အမႀကီးရဲ႔ လူမမာက အသက္မ႐ွိေတာ့ ပါဘူးလို႔၊ က်မ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ လူနာ႐ွင္ မိန္းမက က်မ ထင္သားပဲ ဆရာမတဲ့။ အဲ့ဒီလို ေျပာပါတယ္။ က်မ ေတာ္ေတာ္ ႐ွက္သြားတယ္။ ငါ့မွာေတာ့ ဒီလူနာ ေသ မေသ စဥ္းစားလိုက္ရတာ၊ သူကေတာ့ ႀကိဳၿပီးေတာ့ သိေနခဲ့ပါလား။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ က်မဟာ ထိုင္ရာကေန ထၿပီးေတာ့ ထြက္ေျပးသြားခ်င္ေလာက္ေအာင္ ႐ွက္ပါတယ္။ ႐ွက္တာနဲ႔အမွ် ေဒါသလဲထြက္။ ငါ့ကို ဒီလူနာ ေသမွန္း သိလ်က္နဲ႔ ေသေနတယ္လို႔ ထင္ေနလ်က္သားနဲ႔၊ ငါ့ေဆးခန္းကို ပိတ္ၿပီး လာခဲ့ရေအာင္ ငါ့ကို ေခၚတယ္။ က်မဟာ ေဒါသနဲ႔ ေဟာက္ထည့္လိုက္တယ္။ လူနာေသတယ္လို႔ ထင္လ်က္သားနဲ႔ က်မကို ဘာျဖစ္လို႔ လာေခၚတာလဲ၊ က်မမွာျဖင့္ ေဆးခန္းလူနာေတြ ပစ္ထားခဲ့ရတာ၊ ႐ွင္အဓိပၸါယ္မ႐ွိဘူး။ ဘာလို႔ လာပင့္တာလဲ ေဟာက္လိုက္ေတာ့၊ လူနာ႐ွင္အမ်ိဳးသမီးက မ်က္ႏွာေလး ခ်ၿပီး ေျပာပါတယ္။ ဆရာမရယ္ ေသတယ္လို႔ေတာ့ ထင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဆရာမဆီက အတည္ျပဳခ်က္ေလး ယူခ်င္လို႔ပါတဲ့။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒါ က်မဘ၀ရဲ႔ အင္မတန္ ထူးျခားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတခုပါ။ ဒီေတာ့ က်မဟာ ဆရာ၀န္ဘ၀မွာလဲ ညံ့ဖ်င္းတဲ့ ဆရာ၀န္ပါ။
ဘယ္ေလာက္ ညံ့ဖ်င္းသလဲဆိုရင္ က်မ လူမမာေတြ အိမ္ေတြ လိုက္သြားတယ္၊ ခေလးေမြးေပးရတယ္၊ ညႇပ္နဲ႔ ဆြဲေမြးေပးရတယ္ ဆိုရင္ပဲ က်မဟာ သားဖြါးမီးယပ္ပညာ႐ွင္ေတြလို ခံစားရပါတယ္။ ဘ၀င္ျမင့္ခဲ့ပါတယ္။ အလံုး အႀကိတ္ေလးေတြ၊ အဆီလံုးေလးေတြ ခြဲစိတ္ရတာကိုပဲ က်မဟာ ခြဲစိတ္ကုဆရာ၀န္ႀကီးလို က်မ ဘ၀င္ျမင့္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ က်မတို႔ ႏိုင္ငံရဲ႔ ျပင္ဘက္မွာ ေဆးပညာနဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး ဘာေတြ ေတြးထင္ေနသလဲ၊ ဘာေတြ စီစဥ္ေနၾကသလဲ က်မ မသိပါဘူး။
ဒိထက္ပိုညံ့တာတခုက က်မတို႔ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ေတာ့ေနာက္မွာ က်မတို႔ႏိုင္ငံရဲ႔ ျပည္သူ႔ ေဆး႐ံုေတြမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ျပည္သူ႔ေဆး႐ံု ေတြမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖို႔က ဘြဲ႔ရ႐ံုနဲ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ က်မတို႔ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ခ်င္တဲ့စိတ္႐ွိရင္ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ဖို႔ အခြင့္အေရးရေအာင္ စာေမးပြဲေတြ ေျဖရပါတယ္။ အဲ့ဒီက စာေမးပြဲေတြကေတာ့ ၀န္ထမ္းေ႐ြးခ်ယ္ေလ့က်င့္ေရးအဖြဲ႔က က်င္းပေပးတဲ့ စာေမးပြဲေတြပါ။ အဲ့ဒီ စာေမးပြဲေတြက ေျဖၿပီးေအာင္မွသာ က်မတို႔ဟာ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ခြင့္ ႐ွိပါတယ္။ က်မဟာ ဘြဲ႔ရရျခင္း တိုင္းျပည္ကို အင္မတန္ အက်ိဳးျပဳခ်င္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကိုလဲ အင္မတန္ ထမ္းေဆာင္ခ်င္ပါတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ က်မ စာေမးပြဲေတြ ေျဖပါတယ္။ ေျဖတိုင္း ေျဖတိုင္း က်ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးတႀကိမ္မွာေတာ့ ေရးေျဖစာေမးပြဲ ေအာင္သြားတယ္။ ေအာင္သြားေတာ့ က်မတို႔ က်က္ရတဲ့ စာေတြကလဲ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံ ပါပါတယ္။ ျမန္မာစာ ပါပါတယ္။ ဗဟုသုတ ပါပါတယ္။ ေဆးပညာေတာ့ မပါပါဘူး။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒီေတာ့ က်မတို႔ ေရးေျဖေအာင္သြားတဲ့အခါ က်မ ရန္ကုန္ကို လာၿပီး ႏႈတ္ေျဖ ေျဖရပါတယ္။ ႏႈတ္ေျဖေျဖေတာ့ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္း သံုးေလးေယာက္ စုၿပီး တအိမ္မွာ တည္းတယ္။ တည္းၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုးေပၚ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ ေဆးပညာနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ က်မတို႔ အကုန္ဖတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက (အိတ္စ္) ေရာဂါ ကမၻာမွာ လူသိခါစ၊ ေရာ့ဟဒ္ဆန္ေၾကာင့္ အဲ့ဒီေရာဂါကို လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သိကုန္ၾကပါၿပီ။ က်မတို႔ ေက်ာင္းတုန္းက ဒီေရာဂါဟာ မထင္႐ွားေသးတဲ့အတြက္ က်မတို႔ သိပ္စာမက်က္ရပါဘူး။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အိတ္စ္ေရာဂါနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေနာက္ဆံုးေပၚနည္းေတြ၊ ျဖစ္ပြါးတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြ၊ ဆက္သြယ္မႈေတြ အားလံုးကို က်မတို႔ တညလံုး ဖတ္ရတယ္။ ဖတ္ၿပီးေတာ့ ေနာက္တေန႔ က်မတို႔ အဆင္သင့္ပဲေပါ့။ ေဆးပညာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘာေမးေမး အားလံုးရၿပီလို႔ ဆိုၿပီး ရင္ေကာ့ၿပီး စာေမးပြဲခန္းထဲ ၀င္သြားပါတယ္။ ၀င္သြားေတာ့ က်မတို႔ကို ေမးလိုက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြက က်မထင္ထားတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ဘာတခုမွ မေမးပါဘူး။ က်မ မထင္မွတ္တဲ့ ေမးခြန္းေတြပဲ ေမးပါတယ္။ အဲ့ဒီ ေမးခြန္းေတြဟာလဲ က်မတခါမွ မၾကားဘူးတဲ့ ေမးခြန္းေတြပါ။ ဘာေမးခြန္းေတြလဲ ဆိုတာေတာ့ က်မ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ မမွတ္မိလို႔ပါ။ အဲ့ဒီေမးခြန္းေတြကို ေမးၿပီးေတာ့ က်မကလဲ မေျဖႏိုင္ပါဘူး။ က်မကို ေဆးပညာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့တာ ေမးပါ။ က်မ အကုန္ရပါတယ္ ေျပာေတာ့ အဲ့ဒါေတြ မေမးဘူးတဲ့၊ ငါတို႔ ေမးတဲ့ ေမးခြန္းကိုပဲ ေျဖရမယ္တဲ့။ က်မ စာေမးပြဲ က်ခဲ့ပါတယ္။ က်မ အင္မတန္ ထမ္းေဆာင္ခ်င္တဲ့ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို မထမ္းေဆာင္ခဲ့ရပါ။ အဲ့ဒါ က်မတို႔ ဘြဲ႔ရခါစ လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၀) ႏွစ္ကေပါ့။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အေျခအေန တမ်ိဳးေျပာင္းသြားပါၿပီ။
မွတ္ခ်က္။ ။fwd:email မွ ေဖာ္ျပသည္။
