ကြ်န္ေတာ္တို႔မီဒီယာက ထုတ္ေ၀တဲ့ The Voice Weekly ထုတ္ေ၀ခြင့္ႏွစ္ပတ္ရပ္နားဖို႔ စာေပစိစစ္ေရးက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေခၚေျပာလိုက္တဲ့အခ်ိန္ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ျဖစ္ရတယ္။ ခံျပင္းေဒါသစိတ္ကိုခ်ဳပ္တီးထားေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ လႈိက္တက္လာတဲ့ ဝမ္းနည္းစိတ္မေကာင္းမႈကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ ဖုန္းဖိထားလို႔ မရဘူး။ သူတို႔ကိုလည္း ရုတ္တရက္
စကားျပန္မေျပာႏိုင္ဘူး။
ကြ်န္ေတာ္တို႔မီဒီယာကို အျပင္မွာရွိေနတဲ့ အစိုးရအတုိက္ခံအဖြဲ႔အစည္းေတြေရာ၊ မီဒီယာေတြကပါ အစိုးရအႀကဳိက္ လိုက္ေရးတဲ့ သူေတြလို႔ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔အစြပ္စြဲခံေနရတဲ့အျပင္ ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္အုပ္စုကပါအခြင့္အေရးရလို႔ အစိုးရကို ေထာက္ခံေရးသားေနတဲ့ မီဒီယာအျဖစ္ တံဆိပ္ကပ္ၿပီး အစိုးရနဲ႔ေပးစားခံေနတဲ့ၾကားက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ထုတ္ေဝခြင့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ရပ္နားခံရတာကို ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ပ်က္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာပါ။
တကယ္ေတာ့ ဒီေန႔အထိ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မီဒီယာမွာ အစိုးရႀကဳိက္ေစေတာ့ရယ္လို႔ရည္ရြယ္ၿပီး ေရးထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုမွမရွိဘူး။ ဆင္းရဲၾကပ္တည္းေနၾကတဲ့ ျပည္သူလူထုကို ေပၚလာတဲ့ မ်က္ေမွာက္ အေျခအေနအေပၚမွာ တတ္ႏိုင္သမွ် အေကာင္းဆုံးကို ရွာေဖြအသုံးခ်ၿပီး ကိုယ့္အခြင့္အေရးကိုယ္ဖန္တီးၾကဖို႔ ေဆာ္ၾသေနတဲ့ သေဘာသက္သက္ပါ။ ဒီလိုေဆာ္ၾသ တဲ့အခါမွာလည္း အေကာင္းဆုံးစံေတြ ရွိေနေပမယ့္ အဲဒီစံေတြက ေလာေလာဆယ္ ကမာၻေပၚမွာအစိုးရိမ္အႀကီးဆုံး၊ လူထုကို မယုံၾကည္ဆုံး အာဏာရွင္လက္ေအာက္မွာရွိေနၾကတဲ့ ျပည္သူလူထုအတြက္ ဘယ္လိုမွ လက္ေတြ႕မက်တာမို႔ ေလာေလာဆယ္
ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိၿပီး လက္ေတြ႔က်က် လုပ္လုိ႔ရတာေတြကိုပဲ ေျပာဆိုေရးသား တိုက္တြန္းေနတာပါ။
အဲဒီလို ေရးသားေျပာဆို တိုက္တြန္းေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔မီဒီယာကို ေစာေစာကေျပာတဲ့ ျပည္တြင္းျပည္ပက အတိုက္အခံ၊မီဒီယာနဲ႔
ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူ ဆိုတဲ့သူေတြတင္ မကဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ ေမြးသဖခင္အရင္းကေတာင္ သေဘာမတူဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ့္မီဒီယာမွာ ေရးသားေဖာ္ျပေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေစာေစာကေျပာခဲ့တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ အေျခအတင္မေျပာရခင္ ကြ်န္ေတာ့္အေဖနဲ႔ ေန႔စဥ္လိုလိုအျငင္းအခုန္ျဖစ္ရတယ္။ အျငင္းအခုန္ျဖစ္တိုင္းလည္း ကြ်န္ေတာ့္အေဖနဲ႔
ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ၾကားမွာ ေတာ္ေတာ္ႀကီး တင္းတင္းမာမာျဖစ္ရတယ္။ ေအာ္ၾကဟစ္ၾကတဲ့အထိပါ။ ၿပီးရင္ အေဖ့ကို ျပန္ေအာ္မိတဲ့ အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။ အဲလိုျဖစ္ေနတာလည္း အႀကိမ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ဘူး။ အြန္လိုင္းနဲ႔ အသံလႊင့္ မီဒီယာေတြမွာ ဘေလာ့ဂ္ဆိုက္ေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔မီဒီယာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာဆိုေနတာေတြကလည္း တစ္ခုမွ
အေကာင္းမရွိဘူးေလ။ ေျပာရရင္ ကြ်န္ေတာ့္အလုပ္ကို တစ္ရက္မွ စိတ္ခ်မ္းသာလက္ခ်မ္းသာ လုပ္ေနရတယ္ကို မရွိဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ခိုင္ခိုင္ၿမဲၿမဲ ယုံၾကည္ထားတဲ့အတိုင္း လုပ္ေနတယ္ဆိုေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္မွာေရာ ကြ်န္ေတာ္တို႔မီဒီယာ ပတ္ဝန္းက်င္မွာပါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို နားလည္ေပးႏိုင္တဲ့သူက တကယ့္ကို နည္းနည္းေလးပဲရွိတာ။
မ်က္ေမွာက္ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အယူအဆ အျမင္ေတြနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္အေဖရဲ႕ အယူအဆေတြနဲ႔က ေတာ္ေတာ္ႀကီးကြဲေနတယ္။ ဒီေနရာမွာကြ်န္ေတာ့္အယူအဆက မွန္တယ္၊ ကြ်န္ေတာ့္အေဖအေကာက္အယူက မွားတယ္လို႔
မဆိုခ်င္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္အေဖတို႔မ်ဳိးဆက္ ႀကဳံခဲ့ရတဲ့အေျခအေနနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္တို႔ အခုမ်က္ေမွာက္ျပဳေနရတဲ့ အေျခအေန အေပၚမူတည္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အၾကား ကြာဟသြားတဲ့သေဘာပါ။ သူလည္း သူကိုယ္တိုင္ပါဝင္ၿပီး သူကိုယ္တိုင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းရယ္၊သူပညာသင္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ သူအရြယ္ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ၾသဇာသက္ေရာက္ေနတဲ့ဝါဒ၊ အယူအဆေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈ၊ သူဖတ္ခဲ့တဲ့စာနဲ႔ သူ႔ေခတ္၊သူ႔အခါက သူအထင္ႀကီးေလးစားတဲ့သူေတြရဲ႕ လြႊမ္းမိုးမႈ အဲဒီ့အေၾကာင္း တရားေတြက ဒီကေန႔သူ႔အယူအဆအျမင္ေတြကို ပံ့ပိုးေပးေနတာကိုး။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အေဖရဲ႕ အယူအဆ အျမင္က ကြ်န္ေတာ္နဲ႔မတူတဲ့အတြက္ မွားတယ္လို႔ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္ေတာ့မွမေျပာခဲ့ဘူး။ ဒီမိုကေရစီကို လိုခ်င္ရခ်င္ပါတယ္ ဆိုတဲ့
ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြဆီမွာ ဒီမိုကေရစီရဲ႕အေျခခံ သေဘာတရားတစ္ခုေလာက္ကိုမ်ား ဘယ္ႏွခါေလာက္ လက္ေတြ႔ က်င့္ၾကံၿပီး ၾကၿပီလဲလို႔ ေမးရင္ မဆိုင္းမတြ ေျဖႏိုင္ၾကဖို႔လုိတယ္.....။
မဟုတ္လား။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ agree to disagree မတူညီတဲ့ သေဘာထားအျမင္ေတြကို လက္ခံနားလည္ေပးဖို႔ အၿမဲအဆင္သင့္ ျဖစ္ေနေအာင္ ေလ့က်င့္ထားတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အေဖနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ၾကားမွာလည္း ဒီလိုပါဘဲ။ ကြ်န္ေတာ့္သေဘာနဲ႔ မတိုက္ေပ မယ့္ သူဘာလို႔ကြ်န္ေတာ္နဲ႔သေဘာထားကြဲရတာလဲဆိုတဲ့ အေၾကာင္းတရားကို စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ သေဘာထားမတူတာကို နားလည္ေပးႏိုင္သြားတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ကြ်န္ေတာ္အခုလို ကြ်န္ေတာ့္အေဖနဲ႔ အေျခအတင္ျငင္းခုံ သေဘာမတူခြင့္ရတာက
ငယ္ငယ္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ့္အေဖက ကြ်န္ေတာ္တို႔ သားသမီးေတြအေပၚ ဘာအေၾကာင္းအရာပဲျဖစ္ျဖစ္ အတိုင္းအတာတစ္ခု ေလာက္အထိ လြတ္လပ္ခြင့္ေပးခဲ့လို႔ပါ။
အဲဒီလိုပဲ ‘အက်ဳိး’ နဲ႔ ‘အေၾကာင္း’ တရားကို ေလးေလးနက္နက္ သေဘာေပါက္ထားတဲ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေျပာေန ေရးေနတာေတြကို ဆန္႔က်င္၊တိုက္ခိုက္ေနတဲ့သူေတြကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္အျပစ္မတင္ခ်င္ဘူး။ အဲဒီလိုေျပာတာဆိုတာေတြေၾကာင့္ လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနာက္ဆုတ္သြားမွာမဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ အခုလိုေျပာဆိုေရးသားေနတာဟာ ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားေတြအားလုံးအတြက္လို႔ ခံယူထားတဲ့အတြက္ ဘယ္သူေတြဘာေျပာေျပာ လုပ္စရာရွိတာေတာ့ ဆက္လုပ္သြားမွာပဲ။
ဒါေတြအားလုံးက တစ္ေန႔က်ရင္ သမိုင္းက သက္ေသျပလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ သေဘာမတူတာကို သေဘာမတူတဲ့အေၾကာင္း က်ဳိးေၾကာင္းက်က်ျပန္ျငင္းခုန္တာမ်ဳိးကို လက္ခံေပးေပမယ့္ လက္ရွိအစိုးရနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔အၾကား၊ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔အၾကား၊ ျပည္သူလူထုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔အၾကား နားလည္မႈလြဲေအာင္ ပုဂၢဳိလ္ေရး တိုက္ခိုက္မႈ၊ ေသးေသးသိမ္သိမ္ ႏွိမ့္ခ်ေစာ္ကားမႈေတြကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ လက္မခံႏိုင္ဘူး။
အဲဒီအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေပမယ့္ အဲဒါေတြက ကြ်န္ေတာ့္ယုံၾကည္ခ်က္ကို တစ္စိုးတစ္ေစ့ကေလးေတာင္မွ မေျခဖ်က္ မဟန္႔တားႏိုင္ဘူး။ စီမံခန္႔ခြဲသူေတြရဲ႕ အလြန္အကြ်ံ ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ အလြန္အကြ်ံ အကာအကြယ္ယူလြန္း၊ တစ္ဖက္သတ္ ဆန္လြန္းတာေတြကို ၾကည့္ၿပီး တစ္ခါတေလ အင္မတန္စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္မိေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ယုံၾကည္ခ်က္ေတြကေတာ့ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ခိုင္မာသထက္ခိုင္မာလာတယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ၊ဘယ္လိုေဝဖန္ဖန္ ကြ်န္ေတာ္ယုံၾကည္ထားတဲ့ အတိုင္း ဆက္လုပ္သြားဖို႔ သံႏၷိဌာန္ခ်ထားၿပီးသား။
အခုကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ႏွစ္ပတ္အနားခံရတဲ့အေပၚမွာေတာင္ သေဘာထားသိမ္ဖ်င္းႏုံနဲ႔တဲ့ အျမင္ေတြနဲ႔ ေရးထားတဲ့ သတင္းေတြက ျပည္ပအေျခစိုက္ အသံလႊင့္နဲ႔ အြန္လိုင္းမီဒီယာေတြေပၚမွာ ၾကားေနေတြ႔ေနရတယ္။ မဆီမဆိုင္လက္ပံပင္ဓားနဲ႔ခ်ဳိင္ဆိုသလို ဒီမိုကေရစီမဆန္လြန္းတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေရးသက္သက္ မုန္းတီးမႈ၊ အညွဳိး အာဎာာတေတြနဲ႔ ေရးထားတာေတြက ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲဝင္ ေနပါတယ္လို႔ တစ္ဖြဖြေအာ္ေနသူေတြဆီက ထြက္လာတာ အ့ံၾသလို႔မဆုံးဘူး။ ဒါကတကယ္ေတာ့ အိမ္ၾကက္ခ်င္းကိုယ့္ဘာသာ အုိးမဲသုတ္ခြပ္ခ်င္တာနဲ႔ တူေနပါတယ္။
တကယ္ဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔ျပည္တြင္းမီဒီယာေတြဆိုတာ အစိုးရက တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ စိစစ္တည္းျဖတ္ေနတဲ့ ဆင္ဆာေအာက္ ကေန လြတ္ေအာင္ႀကဳိးစားၿပီး ေရးေနၾကရတဲ့သူေတြဆိုတာ နားလည္ေပးသင့္တာေပါ့။ ပုံႏွိပ္ေဖာ္ျပထားသမွ်ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရးသမွ်အားလုံးမဟုတ္ပဲ စိစစ္တည္းျဖတ္ၿပီး က်န္တဲ့အထဲက ကြ်န္ေတာ္တို႔ေျပာခ်င္တာ တစ္ခ်က္ေလာက္ပါရင္ေတာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မီဒီယာကို စဥ္ဆက္မျပတ္ဖတ္လာတဲ့ ပရိသတ္ ဖမ္းဆုပ္မိမွာပဲဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ေဖာ္ျပေပးခဲ့တာ။ အဲဒီလိုအေျခအေနေတြကို သိရဲ႕သားနဲ႔ စကားလုံးတစ္လုံး၊ စာတစ္ေၾကာင္းကို အထအနေကာက္ အဓိပါယ္အလြဲေဖာ္ၿပီး ဇြတ္ေရာ၊အတင္းေရာ အစိုးရေဖာ္လံဖားအျဖစ္ တံဆိပ္ကပ္ေပးေနၾကတာကိုး။
တကယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လိုပဲ ျပည္တြင္းမွာေနခဲ့ၿပီး အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အေၾကာင္းရွာၿပီးလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္
ျပည္ပေရာက္သြားၿပီး အြန္လိုင္းေပၚ၊ ေလလႈိင္းေပၚကတစ္ဆင့္ ေရးခ်င္ရာေရး၊ေျပာခ်င္ရာေျပာခြင့္ရေနတဲ့သူေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေပၚမွာ သေဘာေပါက္နားလည္မေပးႏိုင္တာကေတာ့ သဘာဝမက်လွဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပည္တြင္းမီဒီယာေတြဆိုတာ စကားတစ္ခြန္း၊ စကားလုံးတစ္လုံး ျပည္သူလူထုကို အသိေပးဖို႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္သုိင္းဝိုင္းၿပီး အပင္ပန္းခံေရးေနတယ္ ဆိုတာ ျပည္ပမွာ ႏွစ္၂၀နီးပါးေရာက္ေနတဲ့သူေတြ နားလည္မေပးႏိုင္တာ ဆန္းေတာ့မဆန္းဘူး။ ျပည္ပမေျပာနဲ႔ ျပည္တြင္းမွာ ေတာင္ တာဝန္မယူရဲ၊ တာဝန္မခံရဲတဲ့ ဌာနဆိုင္ရာေတြကေန သတင္းတစ္ခုရဖို႔ အပင္ပန္းခံလိုက္ၿပီး စာေပစိစစ္ေရးရဲ႕ ျဖတ္ေတာက္ခုတ္ထစ္ခံၿပီးမွ ထြက္လာရတဲ့ သတင္း၊သတင္းေဆာင္းပါးေတြကို ဘက္လိုက္ေရးတယ္၊ တစ္ဖက္သတ္ ေရးတယ္ဆိုၿပီး အထင္လြဲေနတဲ့သူေတြက ရွိေသးတယ္။
တကယ္ေတာ့ ျပည္ပမီဒီယာေတြဆိုတာကလည္း ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ မီဒီယာသမားေတြထက္ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူ အမည္ခံေတြ အမ်ားစုျဖစ္ေနတာကိုး။ ဆိုေတာ့ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္မီဒီယာဆိုတာ ဘယ္လိုရပ္တည္ ေရးသားေျပာဆိုရတယ္ဆိုတာ နားလည္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ နာက်ည္းမႈေတြ၊ ေဒါသနဲ႔မုန္းတီးမႈေတြ၊ မနာလုိသံသယေတြစတဲ့ ခံစားမႈေတြနဲ႔ပဲ မီဒီယာအလုပ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနရင္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ မ်ားလြန္းလွတဲ့ႏိုင္ငံမွာ ဆင္းရဲၾကပ္တည္းဖိႏွိပ္ရက္စက္မႈေတြေအာက္က ျမန္မာႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားေတြကို တလႊဲလမ္းျပေနသလို ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။
ျပည္တြင္းမွာလည္း ဒီလိုပါဘဲ လက္ရွိအေျခအေနမွာ ေလာကပါလတရားနဲ႔ မညီတာေတြကိုသာ လိုက္ရွာၿပီး တည့္တည့္တစ္မ်ဳိး၊ သြယ္ဝိုက္ၿပီးတစ္မ်ဳိး ေစာင္းခ်ိတ္တိုင္းထြာေျပာဆိုေရးသားေနတာထက္ အဲဒီအေျခအေနေတြကို ဘယ္လိုအေကာင္းဆုံး၊အျဖစ္ႏိုင္ ဆုံး၊ လက္ေတြ႔အက်ဆုံးနည္းလမ္းနဲ႔ တည့္မတ္ေအာင္ ကူညီၾကမလဲဆိုတာမ်ဳိး ေျပာဆိုေရးသားၾကဖို႔လိုတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္အေနနဲ႔ ကိုယ့္မီဒီယာသမားေတြအခ်င္းခ်င္း အခုလိုေျပာရတာကိုက စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ တကယ္ဆိုရင္ ျပည္တြင္း ျပည္ပမွာရွိတဲ့ ဘယ္လိုမီဒီယာမ်ဳိးမဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံကို လက္ရွိအေျခအေနကေန ရုန္းထြက္ဖို႔ အားလုံးစုစုစည္းစည္း ညီညီညာညာနဲ႔ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ေနရာက ကူညီၾကရမွာမဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက ျပည္ပအေျခစိုက္ မီဒီယာမ်ားမွာ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ မီဒီယာသမား မရွိသေလာက္ ရွားလာတယ္ေလ။ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ပီပီသသ လုပ္ခ်င္ၾကတဲ့ မီဒီယာသမား ေတြေတာင္ ခံစားခ်က္မ်ားၿပီး အညွိဳးအေတးႀကီးႀကီး ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူေတြ အမ်ားစုရွိေနတဲ့ၾကားမွာ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္လို
လုပ္ခြင့္ကိုင္ခြင့္မသာၾကဘူး။ ေနာက္တစ္ခုက မတူရင္ရန္သူ၊ မေထာက္ခံရင္ ဆန္႔က်င္ဆိုတဲ့ အုပ္စုေတြအၾကား ေရာက္သြား တဲ့အတြက္ ပေရာဖက္ရွင္နယ္လို မွ်မွ်တတ ေဖာ္ျပေရးသားဖို႔လုပ္ရင္ေတာင္ ေထာက္လွမ္းေရးလား၊အစိုးရသတင္းေပးလားဆုိၿပီး ဝိုင္းတံဆိပ္ကပ္၊ မီဒီယာတာဝန္ခံဆီ ေဂ်ာက္တြန္းကုံးေခ်ာၿပီး ဖယ္ထုတ္ခံရမွာစိုးတာနဲ႔ ေရငုံ ပါးစပ္ပိတ္ေနၾကရတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ သူတို႔တေတြေမးတဲ့ေမးခြန္းေတြ၊ အစီအစဥ္ေတြ၊ သတင္းတင္ျပပုံေတြ၊ သတင္းေနာက္ခံအေၾကာင္းအရာေတြကိုက အတိုက္အခံ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူ၊ လူ႔အခြင့္အေရးလႈပ္ရွားသူေတြလိုပဲ ခံစားခ်က္ေတြပါၿပီး တစ္ဖက္ေစာင္းနင္း ျဖစ္ေနတာကို သတိထားမိတယ္။
တခ်ဳိ႕မီဒီယာသမားအမည္ခံေတြက်ေတာ့ သူတို႔ကို အေထာက္အပ့ံေပးတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းေတြက ႏွစ္၂၀နီးပါး ေထာက္ပ့ံေပးေန ေပမယ့္ ဘာမွထူးျခားတဲ့အေျပာင္းအလဲျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္တာကိုစိတ္ပ်က္စျပဳၿပီး အေထာက္အပံ့ေတြ အေလွ်ာ့ခံရတာကို ေဒါသျဖစ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီေဒါသကို မီးေလာင္ရာေလပင့္ေပးလိုက္တာက ျပည္တြင္းမွာ ရတဲ့အေျခအေနအေပၚ တတ္စြမ္း သေလာက္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ လူထုကို လက္ေတြ႕က်က် အကူအညီေပးေနတဲ့အဖြဲ႔အစည္းေတြဆီ အေထာက္အပံ့ေတြ ေရြ႕သြားတာျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ယမ္းပုံမီးက်ျဖစ္ၿပီး ျပည္တြင္းက တတ္အားသမွ် ႀကဳိးစားအလုပ္လုပ္ရင္း ျပည္သူလူထု ရဲ႕ အသိပညာေရခ်ိန္ကိုျမွင့္တင္ေပးေနသူေတြ၊ ႏုိင္ငံအတြင္းမွာရွိတဲ့ အားလုံးေသာ အင္အားစုေတြအၾကား နားလည္မႈရွိေအာင္
ေစ့စပ္ေပးေနသူေတြ၊ လက္ရွိတည္ဆဲအစိုးရကိုလည္း ရွည့္လည္းေလွ်ာက္သာပ်ားလည္းစြဲသာျဖစ္ေစမယ့္ မူဝါဒေတြ အၾကံျပဳ ေနသူေတြ၊ မျဖစ္မေန ဒုတ္ဒုတ္ထိရင္ဆုိင္ရေတာ့မယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဘယ္လိုလူေတြကို မဲေပးၾကမလဲ၊ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံ ဥပေဒမွာ ပါတဲ့အခ်က္ေတြထဲက ဘယ္အခ်က္ေတြက တိုင္းရင္းသားျပည္သူလူထုတစ္ရပ္လုံးအတြက္ ေရရွည္အက်ဳိျဖစ္ေစသလဲ၊
ႏိုင္ငံသားအားလုံး အက်ဳိးအတြက္ဆိုရင္ အရပ္သားလႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ဘယ္လိုစိတ္ထားမ်ဳိးထားသင့္သလဲ၊ စည္းလုံးညီညြတ္ရင္ ဘယ္လိုအက်ဳိးေတြရႏိုင္သလဲစတဲ့ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်လည္းရွိ လက္ေတြ႕လည္းလုပ္လုိ႔ရတာေတြကို ေထာက္ျပ ရွင္းလင္းေပးေနသူေတြ၊ နာဂစ္ျဖစ္တဲ့ေဒသမွာ မိုးထဲေရထဲဆင္းၿပီး ေဒသခံေတြကို လက္ေတြ႔အကူအညီေပးေနတဲ့ သူေတြကို အစိုးရနဲ႔ေပးစားၿပီး အခြင့္အေရးရလို႔ ဒီလိုလုပ္ေနၾကတာပါလို႔ ရမ္းကားစြပ္စြဲၾကတယ္။
သူတို႔တေတြ စြပ္စြဲတဲ့အထဲမွာ ထိပ္ဆုံးကပါတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔မီဒီယာနဲ႔ ပင္တိုင္ေဆာင္းပါးရွင္ ေအာင္ထြဋ္ အေၾကာင္းဆိုရင္ သူတို႔အုပ္စီးထားတဲ့ အသင္းအဖြဲ႔၊ မီဒီယာေတြမွာ မပါမျဖစ္အၿမဲတမ္း ပုံေသက႑တစ္ခုလိုေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ တျခားတစ္ဖက္ မွာလည္း သူတို႔မွာ ေရးစရာေျပာစရာအိုင္ဒီယာက ရွားလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔မီဒီယာမွာ ႏိုင္ငံျပဳစာေတြ ပုံမွန္ေရးေနတဲ့
ေမာင္စူးစမ္း၊ ေက်ာ္ဝင္း၊ ေအာင္ထြဋ္တို႔ ေရပက္မဝင္ ယထာဘူတက်က် ေရးသမွ်ထဲက သတ္ပုံသတ္ညႊန္းနဲ႔ လက္ေရး လက္သားမေကာင္းတာေလာက္ကို ပုံႀကီးခ်ဲ႕ၿပီး ပုဂၢဳိလ္ေရးအဆဲဆိုေတြ ေရး၊ေျပာၿပီး ေရးကြက္ေျပာကြက္ ရွာေနရတယ္ေလ။
တကယ္ဆို ၂၀၀၄ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လမွာ စထုတ္ခဲ့ၿပီး ၆လေလာက္အၾကာ ၂၀၀၅ေဖေဖာ္၀ါရီလမွာ ႏွစ္ပတ္ တစ္ႀကိမ္၊ ၂၀၀၅ခုႏွစ္ ေမလနဲ႔ ဇြန္လအၾကားမွာ ေလးပတ္ တစ္ႀကိမ္၊ ၂၀၁၀ခုႏွစ္ ဇြန္လပထမအပတ္မွာ တစ္ပတ္ တစ္ႀကိမ္၊ ၂၀၁၀ခု ဇူလိုင္လ တတိယအပတ္ကေန စတုတၳအပတ္မွာ ႏွစ္ပတ္ တစ္ႀကိမ္ စုစုေပါင္း ေလးႀကိမ္တိတိ ထုတ္ေဝခြင့္ အရပ္ခံရတာ ျပည္တြင္း မီဒီယာေလာကမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ပဲရွိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မီဒီယာကဆိုရင္ ေမာင္းထုတ္တဲ့ ဌာနဆိုင္ရာအႀကီးအကဲေတြ၊ လူစည္စည္ရွိရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မီဒီယာအေၾကာင္းအတင္းေျပာတဲ့ ဒုဝန္ႀကီးဆိုသူေတြ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔မီဒီယာကေရးတဲ့သားတဲ့
အေၾကာင္းအရာမွန္သမွ် တျခားမီဒီယာေတြနဲ႔ မတူ ထူးထူးကဲကဲ အေသးစိတ္ကအစ စိုးရိမ္တႀကီး တည္းျဖတ္၊ ကန္႔သတ္တဲ့ စာေပစိစစ္ေရးဝန္ထမ္းေတြ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရးသားသမွ် လိုသလိုအဓိပၸါယ္ေကာက္ၿပီး အာဏာပိုင္ေတြ အထင္လြဲေအာင္ ေဂ်ာက္ခ် ေဂ်ာက္တြန္းေနတဲ့သူေတြ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔မီဒီယာနဲ႔ ရပ္တည္ခ်က္ခ်င္းမတူတဲ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မီဒီယာမွာ သူတို႔ မီဒီယာမွာ ေဖာ္ျပသမွ် တစ္ဆင့္ျပန္ကိုးကားေဖာ္ျပခြင့္မျပဳေၾကာင္း ေၾကာညာခ်က္ေတြ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔မီဒီယာက ျပည္ပ အေျခ စိုက္ မီဒီယာေတြနဲ႔ လက္ဝါးရိုက္ၿပီး သတင္းမွားေတြ လုပ္ၾကံေရးေနပါတယ္ဆိုတဲ့ တရားဝင္ စြပ္စြဲခ်က္ေတြကို စာေပ စိစစ္ေရး တံတိုင္းကေနေက်ာ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဂုဏ္သိကၡာကိုေစာ္ကားေမာ္ကားျပဳေနတဲ့ မီဒီယာေတြနဲ႔လည္း ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ကိုမွ သဲႀကီးမဲႀကီး တိုက္ခိုက္ေနၾကတာ ကြ်န္ေတာ္ေတာ္ေတာ့္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ တို႔အေပၚ ဒီလိုေျပာဆိုေရးသားသူေတြ၊ မီဒီယာေတြကို ေဒါသျဖစ္မိတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္လည္းလူေလ။ ဒီေလာက္ အညွိဳးတႀကီး သဲသဲမဲမဲ အေျပာအဆိုခံေနရေတာ့ ေဒါသမထြက္ပဲေနႏိုင္ပါအုံးမလား။
ေနာက္တစ္ခုဆိုးတာရွိေသးတယ္။ ျပည္တြင္းမွာ သမာၻရင့္၊ ဝါရင့္ ေရွ႕မီ၊ေနာက္မီ ဂ်ာနယ္လစ္ဆိုသူႀကီးတခ်ဳိ႕ဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုပဲ စာေပစိစစ္ေရးက အထူးအခြင့္အေရးေပးထားသေယာင္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔မို႔ လႊတ္ေပးတယ္ဆိုတဲ့ စကားမ်ဳိး တည့္တည့္ တစ္မ်ဳိး၊ သြယ္ဝိုက္တစ္မ်ဳိးေျပာဆိုေရးသားေနတယ္ေလ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီပုဂၢိဳလ္တခ်ဳိ႕ကို အရင္က ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ ေလးစားခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ဂ်ာနယ္လစ္အမည္ခံၿပီး မဟုတ္မမွန္တာေတြ၊ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္းစြပ္စြဲခ်က္ေတြ ၊ အဆိုးျမင္ေတြ၊ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲေတြ၊ မဆီမဆိုင္ လက္ပံပင္ဓားနဲ႔ခ်ဳိင္ စကားေတြ ေျပာလြန္း၊ ေရးလြန္းလို႔ အရင္ကေလးစားခဲ့တာကိုေတာင္ ေနာင္တရေနေအာင္ အထင္ေသးသြားမိတယ္။ တကယ္ဆို သူတို႔ ပင္တိုင္နီးပါး ေရးေနတဲ့ မီဒီယာတခ်ဳိ႕ကမွ အခြင့္ထူးရေနတာ သိသိခ်ည္းနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အသားလြတ္ တြယ္ေနတာ အ့ံၾသလို႔မဆုံးဘူး။ ပိုအ့ံၾသတာက ဂ်ာနယ္လစ္နာမည္ခံၿပီး နား တစ္ဖက္တည္းက အသံနားေထာင္ၿပီး ရင့္ရင့္သီးသီးစကားလုံးေတြနဲ႔ ႏွိပ္ကြပ္ေနတာကိုပါ။ တကယ္ေတာ့ ဂ်ာနယ္လစ္အမည္ခံၿပီး
ေျပာတာ၊ေရးတာေတြ အားလုံးနီးနီးက သာမာန္လူတိုင္းေတြးႏုိင္တဲ့အေတြးေတြ၊ သမားရိုးက် အမ်ဳိးသားေရးမဲျပာပုဆိုးအေၾကာင္း ေတြ ေတာင္စဥ္ရာမရေတြကမ်ားတယ္။
ေနာက္ဆုံး ကြ်န္ေတာ္တို႔မီဒီယာကိုပဲ ေစာင္းခ်ိတ္ၿပီး လူထုနဲ႔ ရန္တိုက္ေပးတယ္။ ေရးတဲ့ ပုံစံ အသုံးအႏႈန္းနဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္၊
ေကာက္ခ်က္ခ်တာေတြက အနီေရာင္သိပ္မ်ားလြန္းလို႔ ပူပူေလာင္ေလာင္ ခံစားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုထိ သူ႔စာေတြ၊ စကား ေတြကို တုန္႔ျပန္တာမ်ဳိး မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆုံး ကြ်န္ေတာ္တို႔ မီဒီယာနာမည္ကို စာမ်က္ႏွာေပၚတင္ၿပီး အျပင္မီဒီယာေတြနဲ႔ လက္ဝါးရိုက္ထားတယ္ေျပာလို႔ေျပာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔က မီဒီယာက်င့္ဝတ္ခ်ဳိးေဖာက္တယ္ စြပ္စြဲလို႔စြပ္စြဲ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရးတဲ့
သတင္းလြဲေနပါတယ္လို႔ ေရးလို႔ေရး နည္းမ်ဳိးစုံသုံးၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို တိုက္ခုိက္ေနတဲ့ နာမည္ႀကီး မီဒီယာတစ္ခုကိုေတာင္ ဘာမွ မတုန္႔ျပန္ပဲေနလာတာ။ ဆိုလုိခ်င္တာက ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ အဲေလာက္ႀကီး အျပင္ကေရာ အတြင္းကေရာ သဲႀကီးမဲႀကီး တိုက္ခုိက္ခံေနရတာ ၾကာေတာ့ စိတ္မတိုဘဲေနမလား။ ဒါေပမယ့္ စိတ္တိုတိုင္း တုန္႔ျပန္ရင္ မယဥ္ေက်း၊ မရင့္က်က္တဲ့သူ ျဖစ္မယ္ေလ။ အဲဒါနဲ႔ပဲ သီးခံလာတာ ၾကာၿပီ။ ဘာပဲေျပာေျပာ သီးခံလက္စနဲ႔ သီးခံေနတာအေကာင္းဆုံးဆိုေပမယ့္ ၾကာလာ ေတာ့ ရင္ထဲမွာ တင္းၾကပ္လာတယ္။ ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ နည္းနည္းေလာက္ ဖြင့္အံလိုက္ရင္ နဲနဲမ်ားေပါ့သြားမလားလို႔။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ အခုကြ်န္ေတာ္တို႔မီဒီယာ ရင္ဆိုင္ေနရတာကိုၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြ ရင့္က်င့္ဖို႔အမ်ားႀကီးလိုေနေသးပါ လားလို႔ သတိျပဳမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ထိုက္တန္တဲ့သူေတြျဖစ္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘာသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေလ့က်င့္ပ်ဳိးေထာင္ေပးဖို႔ လိုေနေသးတယ္။ မွားခ်င္လည္းမွားပါမယ္။ ဒီလိုျဖစ္ေနတဲ့ အဓိကအေၾကာင္းကေတာ့ ခါးသီးတဲ့ အတိတ္သမိုင္းေၾကာင္းေတြဆီကေန ကြ်န္ေတာ္တို႔ သင္ခန္းစာယူဖို႔ထက္ သမိုင္းဇာတ္ေဆာင္ေတြအေပၚ အျပစ္ပုံခ်၊ ခ်ီးပအမႊန္းတင္ဖို႔ေလာက္ပဲ အားသန္ေနၾကတာလို႔ ကြ်န္ေတာ္ေကာက္ခ်က္ခ်မိတယ္။ သမိုင္းေၾကာင္းကိုေရာ လက္ရွိေတြ႕ႀကဳံ ေနရတာေတြကိုပါ ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြ အသိဉာဏ္ပညာနဲ႔ အေျမာ္အျမင္အေျခခံၿပီး ရင့္က်က္မႈရွိရိွ ေရွ႕ကိုေမွ်ာ္ေတြးမသုံးသပ္ဘဲ
စိတ္ခံစားခ်က္နဲ႔ ပုဂၢဳိလ္ေရးကိုသာ ေရွ႕တမ္းတင္ေနၾကရင္ မၾကာမဏ တပ္ေနၾကတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေဟာင္းႀကီးလိုပဲ “ဒီမိုး၊ဒီေရ၊ဒီလူေတြနဲ႔ ေရွ႕ဆက္ ဘယ္လိုခရီးသြားရမွာပါလိမ့္” လို႔သာ ညီးညဴလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။
အားလုံးကို ေလးစားလွ်က္
ေက်ာ္မင္းေဆြ – အယ္ဒီတာ
The Voice Journal
(Forward Mail မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)
