ႏႈိးစက္သံေၾကာင့္ သူ အိပ္ရာမွ ႏိုးလာသည္။ ဒီမနက္ စက္ကိုေစာေစာ သြားရမွာမို႔ ဆက္ၿပီး ႏွပ္မေနေတာ့ ဘဲ ထလုိက္ရသည္။ေရခ်ဳိးခန္း၀င္ရင္း တစ္ေန႔တာ လုပ္ရမည့္ အလုပ္ေတြကို အၾကမ္းဖ်င္း အစီအစဥ္ ဆြဲေနမိသည္။ မ်က္ႏွာကို ကပ်ာကယာသစ္ အ၀တ္လဲၿပီး မနက္စာစားဖို႔ ဆင္းလာေတာ့ ထမင္းစားခန္းထဲ မွာ လူမစံုေသး။ သူ႔အႀကိဳက္ မုန္႔ဟင္းခါးပူပူ၊ အေၾကာ္စံုႏွင့္ ကိုကို တစ္ပန္းကန္စားၿပီး ေကာ္ဖီ ေသာက္ေန တုန္း သမီး ၀င္လာသည္။
“ေမႀကီး သမီးဖို႔ ဒီေန႔ ဘာလဲ”
“သမီးႀကိဳက္တဲ့ ထမင္းေၾကာ္ ၀က္အူေခ်ာင္းနဲ႕ ေၾကာ္ထားတယ္ေလ”
“အာ...ထမင္းေၾကာ္ မစားခ်င္ပါဘူး”
“အဲဒါဆို ေပါင္မုန္႔ ေထာပတ္သုတ္စားမလား။ ေမေမ ကင္ေပးရမလား။ မဟုတ္ရင္လည္း မေန႔က ၀ယ္လာ တဲ့ ဟမ္ဘာဂါ တစ္ခု က်န္ေသးတယ္။ စားမလား သမီး”
“အင္း စဥ္းစားလုိက္ဦးမယ္။ မစားေတာ့ပါဘူး ေမႀကီးရာ။ ပပတုိ႔နဲ႔ အျပင္မွာပဲ ဒင္းဆန္းသြားစားေတာ့မယ္။ အဟဲ ေဖႀကီးနဲ႔ေတြ႕ရေအာင္ ၀င္လာတာ သိလား”
“ေဖႀကီး”
“အင္း ေျပာပါဦး။ ပိုက္ဆံ လုိတာမွ ဟုတ္ရဲ႕လား”
“အဲဒီလုိ အလုိက္သိလို႔ လည္း ဒီေဖႀကီးကို ခ်စ္ေနရတာေပါ့။ သိပ္ မမ်ားပါဘူး ေဖရာ။ ၂ ေသာင္းတည္းပါ။ သမီး သူငယ္ခ်င္းေလ။ သူ႕ေမြးေန႔ေပါ့။ အဲဒါေလ ဖိနပ္ ၀ယ္ခ်င္လို႔”
“သမီးရယ္။ ရွိတဲ့ ဖိနပ္ စီးသြားပါလား။ သမီးမွာ ဖိနပ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိသားနဲ႔”
“ဟာ အသစ္ပဲ စီးခ်င္တာေပါ့။ သမီး ဘယ္တုန္းက ၂ ခါစီးလို႔လဲ။ ေဖႀကီးကလည္း ဒီသမီးေလး တစ္ေယာက္ တည္းရွိတာဟာကို”
“ကဲ သေဘာ။ သမီး သေဘာပဲ ထားပါေတာ့”
“ကိုကို၊ ခင္မကို ၃၊ ၄ ခုေလာက္ ထားခဲ့ဦး။ ဒီေန႔ ခင္း၀ုိင္းရွိတယ္”
“လာျပန္ၿပီ ေနာက္တစ္မ်ဳိး။ မင္းတို႔ သားအမိနဲ႔ေတာ့ ငါခက္တယ္။ ပိုက္ဆံ ဘယ္လုိရွာရတယ္ ဆိုတာလည္း ထည့္တြက္ဦးမွေပါ့ကြ”
“အမယ္ေလးေနာ္။ ရွင့္မွာ ဆန္စက္ခ်ည္းပဲ ၂ လံုး ရွိတယ္ေလ။ စက္ပစၥည္း ဆိုင္ကလည္း တစ္ဆိုင္ ရွိတယ္ေလ။ ေတာမွာ စပါးေပး၊ ပဲေပးေတြကလည္း ရွင္နဲ႔ ကင္းတဲ့သူ ရွိေသးလုိ႔လား။ ကြၽန္မတုိ႔ သားအမိ မသံုးလို႔ ဘယ္သူ သံုးဖို႔ ထားတာလဲ ေျပာစမ္းပါဦး”
“ကဲ နားၿငီးတယ္။ ႀကိဳက္သေလာက္သံုး ဟုတ္ၿပီလား”...သူ ပိုက္ဆံ ထုတ္ေပး ၿပီးေတာ့ စက္ ဘက္ ကို ထြက္လာခ့ဲသည္။ ၾကာၾကာ ဆက္ေနရင္ ေနာက္တစ္မ်ဳိးထပ္ လာခ်င္လာႏိုင္ေသးသည္။သူ႔မိန္းမ ေျပာတာ လည္း ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္သား။သူတို႔မွာ မိသားစုက သံုးေယာက္တည္း။ သူ႔ဆန္စက္ေတြ ရတာနဲ႔တင္ သံုးလို႔ မကုန္ႏိုင္။ အျခားလုပ္ငန္းက ရလာတ့ဲ ေငြေတြနဲ႔ဆို သံုးမကုန္ျဖဳန္း မကုန္ဆိုတာ ဒါကိုေျပာတာ ျဖစ္မည္။
စက္ထဲကိုေရာက္ေတာ့ အလုပ္သမားေတြ သူ႔အလုပ္ သူလုပ္ေနၾကၿပီ။ ဒီေန႔ အ၀င္အထြက္ စာရင္းေတြ သူၾကည့္ ေနတုန္း သူ႔တပည့္ လွေမာင္ ေရာက္လာသည္။
“ဆရာ ဒီေန႔ ဧရာ၀တီ ၂၀၀ ေလာက္ပို႔ရမယ္ဆရာ”
“အိပ္သြတ္ၿပီးၿပီလား”
“မၿပီးေသးဘူး ဆရာ”
“ဒါဆိုရင္ ငါေျပာမယ္။ ဆန္အိတ္သြတ္တဲ့အခါ တစ္၀က္ေလာက္မွာ ဆန္ကြဲ ၄ လံုး ထည့္လုိက္။ ၿပီးရင္ က်န္တဲ့ တစ္၀က္ကိုထည့္။ တစ္အိတ္ကို ၄ လံုးစီ ႏုတ္ ထားလိုက္။ သေဘာေပါက္လား”
“ဟုတ္ကဲ့ ေပါက္တယ္ ဆရာ”
လွေမာင္တို႔ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဘယ္သူမွ လိုက္မီမည္ မထင္။ ခုမနက္ အိမ္က စထြက္ေတာ့ သူ႔မိန္းမက ထူးထူးဆန္းဆန္း ပဲျပဳတ္နဲ႔ ထမင္းေၾကာ္ ေကြၽးလုိက္ ေသးသည္။ ခါတိုင္းေန႔ဆို ထမင္းၾကမ္းခဲနဲ႔ အေၾကာ္ တစ္ခုကို ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ အုိးေသာက္ၿပီး မနက္စာ ၿပီးရတာမ်ားသည္။ ခုမနက္မွ ခုမနက္မွ။
လွေမာင္က ဒီသူေဌးရဲ႕ စက္မွာ လုပ္လာတာၾကာၿပီ။ ဒါေၾကာင့္သူေဌးက လွေမာင္ဆို လက္စြဲ။ သူကလည္း သစၥာရွိပါသည္။ ကိုယ့္ထမင္းရွင္ ဒုကၡေရာက္မွာမ်ဳိး သူဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္။ ေငြေၾကးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္လည္း တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မကြာေစရ။ အဲဒီလိုမ်ဳိးဆုိေတာ့လည္း တပည့္ရင္းျဖစ္ေနတာ သိပ္ေတာ့ မဆန္း။
ခုေတာ့ ဟန္က်ၿပီ။ သူေဌးက ဆန္ကြဲေလးလုံး ေရာဖို႔ ေျပာထားသည္။ သူက ေလးလံုး ထပ္ေရာမည္။ အပို ေလးလံုး သူယူမည္။ တစ္တင္းခြဲ တစ္အိပ္မွာ ၂၄ ျပည္။ ျပည္ပို တစ္ျပည္နဲ႔ဆို ၂၅ ျပည္။ ႏို႔ဆီဘူးနဲ႔ တြက္ရင္ အလံုး ၂၀၀။ အလံုး ၂၀၀ မွာ ၈ လံုး ေရာပါသြားေတာ့ ဘယ္သူ သိမွာလဲ။ သူ႕ဆရာလည္း ထိခိုက္မွာ မဟုတ္တာ။ ဒီေန႔ေတာ့ ပြေပါက္ တုိးၿပီ။ ညေန အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔မ်ား ပိုက္ဆံအထပ္လိုက္ သူ႔မိန္းမကို ျပႏိုင္လို႔ကေတာ့ ခါတိုင္း ကုိလွေမာင္ကေန ”ကိုကိုလွေမာင္ ကိုကိုလွေမာင္” ျဖစ္လာမွာ ၾကားေယာင္မိ ေသးေတာ့။
နံနက္ခင္း ေနျခည္သည္ ကမၻာေလာက တစ္ခုလံုးေပၚကို မွ်တစြာပဲ ထြန္းလင္းေပး ေနသည္။
မနက္ေစာေစာထ ဘုရားရွိခိုး ၿပီးသြားၿပီ။ သူဘာမွ လုပ္စရာမရွိေတာ့။ အိမ္ေရွ႕မွာပဲ လက္ဖက္ေျခာက္ ခပ္ထားသည့္ ေရေႏြးၾကမ္း ထုိင္ေသာက္ရင္း လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သူ႕အသက္ ၇၀ ရွိသြားၿပီ။ အလုပ္လည္း ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ႏိုင္ေတာ့။ သူတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုး သမီးနဲ႔ သမက္ကိုပဲ အားကိုး ေနရတာမို႔ မနက္ သေရစာ မစားျဖစ္တာ ႏွစ္နဲ႔ ခ်ီေနၿပီ။ ဆိုက္ကားနင္းသည့္ သမက္နဲ႔ ကုန္စိမ္းေရာင္းသည့္ သမီး ရွာေသာ ပိုက္ဆံဟာ ဒီမိသားစု အတြက္ ဘယ္လုိမွ မေလာက္ငွတာ အေသ အခ်ာပင္။
အဘိုးႀကီး အဘြားႀကီး၊ သမီးန႔ဲ သမက္။ ၃ ႏွစ္အရြယ္ ေျမးမေလး စုစုေပါင္း ၅ ေယာက္၏ ၀မ္းကို ျပည့္ႏိုင္ဖို႔ ဆိုတာ သိပ္မလြယ္ပါ။ ဒီေန႔ပိုဆိုးတာက သမီးမေန႔က ကုန္စိမ္း သြားယူရင္းနဲ႔ ေခြး ကိုက္ခံရတာမို႔ ဒီမနက္ ေတာ့ အဖ်ားတက္ေနၿပီ။ သူ႔သမက္တစ္ေယာက္တည္း မနက္တည္းက ဆိုက္ကားထြက္ နင္းသည္။ ဆန္ဖိုး ရရင္ မနက္စာ ခ်က္ဖို႔ ျပန္လာေပးမည္ဟု ေျပာသံေတာ့ ၾကားလိုက္သား။ ခုထိ ျပန္မလာပံု ေထာက္ေတာ့ မဟုတ္မွ လြဲေရာ ေစ်းဦးေပါက္ေသးပံု မရ။
အၾကမ္းအိုး တစ္အိုး ကုန္သြားၿပီ။ ေျမးမေလးကို ေငးၾကည့္ ေနမိသည္။ သူ႔ေျမးမေလးက သံုးႏွစ္ဆိုေတာ့ စကား တီတီတာတာ ေျပာတတ္ေနၿပီ။ သူ႔အတြက္ အႏွစ္။ ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ သူ႔အႏွစ္ကေလး ေဆာ့ေနေသးသည္။ တစ္ေအာင့္ၾကာရင္ ဗိုက္ဆာလာေတာ့မည္။ လူႀကီးေတြက အေၾကာင္းမဟုတ္။ ဘာမွမသိ နားမလည္ေသးသည့္ ကေလးမို႔ သနားဖို႔ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းသည္။ ေၾသာ္.. ငါ့ေျမးေလး ကံဆိုးလွခ်ည္လားကြယ္။တျဖည္းျဖည္းေနျမင့္ လာၿပီ။ သူ႔သားမက္ ဆိုက္ကားသံကိုပဲ သူေမွ်ာ္ေနမိသည္။
“ဘိုးဘုိး မီးမီးေလး ဗိုက္ခ်ာၿပီ”
သူမၾကားခ်င္ဆံုး အသံပါလား။ အမယ္ႀကီးက သူ႔ေျမးကို သနားလို႔ထင့္၊ အကႌ် လက္နားေလးပင့္ၿပီး စို႔လာတဲ့ မ်က္ရည္ကို သုတ္ေနသည္။ သူ ဘာလုပ္ရပါ့။
“ဘိုးဘိုးလို႔ မၾကားဘူးလား။ မီးမီးေလး ဗိုက္ခ်ာတယ္။ မံမံ ခ်ားမယ္”
ဘုရား ဘုရား။ သူ႕ရင္ဘတ္ကို တည့္တည့္ လာမွန္ေသာ စကားလံုးပါလား။
“မံမံခ်ားမယ္”တဲ့။
သူ႔ေျမးေလးဟာ အမ်ားတကာ ကေလးေတြလို မုန္႔ကို မေတာင္းတတ္ေတာ့ ပါလား။ ထမင္းကိုပဲ ပူဆာ တတ္ေတာ့ပါလား။ သူတုိ႔ အိမ္စီးပြားေရးဟာ ေျမးမကေလးကို မုန္႔၀ယ္ေကြၽး ဖုိ႔ေတာင္ မတတ္ႏိုင္စြမ္း ၿပီပဲ။
“အေမႀကီးေရ ငါေစ်းဘက္ ခဏေလွ်ာက္လိုက္ ဦးမယ္ကြာ” ေျပာၿပီး သူအိမ္ေပၚက ဆင္းလာခဲ့သည္။
“ဘိုးဘိုးႀကီး မံမံယူခဲ့ပါ ေနာ္”
ေအးပါကြယ္။ ဘုိးဘိုးႀကီး ယူခဲ့ပါမယ္ ကေလးရယ္။ ေစ်းဘက္မွာ ဘိုးဘိုးႀကီးရဲ႕ အသိ အကြၽမ္းေလး ဘာေလးေတြ႕ရင္ သမီးေလးဖို႔ မုန္႔ဖိုးေလး ရေကာင္းပါရဲ႕။
လမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ ေနပူေနၿပီ။ အဲဒီေတာ့မွ သူ႔မွာ အေဆာင္းမပါလာတာ သိေတာ့သည္။ မထူးၿပီမို႔ ဆက္ေလွ်ာက္လာေတာ့သည္။ လမ္းမွာ ဘယ္သူမွလည္း မေတြ႕။ ေစ်းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ ေစ်း၀ိုင္းထဲ ၀င္လာခ့ဲသည္။ ၁၁ နာရီ ဆုိ ေတာ့ ေစ်းထဲမွာ လူျပတ္သေလာက္ ရွိေနၿပီ။ တခ်ဳိ႕ဆိုင္ ေတြဆို ေရာင္းသူေတာင္ မရွိ။ ဒီအတိုင္း ထားခဲ့ၿပီး မုန္႔ေလး ဘာေလး ထြက္စားၾကသည္။
သူေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ ဆန္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ သြားေတြ႕သည္။ ေတာင္းေတြ ေတာင္းေတြထဲ မွာ ဆန္ေတြ ေမာက္ေန ေအာင္ ထည့္ၿပီး ခင္းက်င္းထားပံုက ၀ယ္ခ်င္စရာ။ ေနာက္ဘက္ မွာလည္း ဆန္အိတ္ေတြ အထပ္ ထပ္ဆင့္ ကာ ပံုထားသည္။ ဒီမွာေတာ့ ဆန္ေတြက ေတာင္ပုံရာပံု၊ သူ႔တုိ႔ အိမ္မွာေတာ့ ခုထိ မနက္စာခ်က္ဖို႔ ဆန္ တစ္ေစ့ေတာင္ မရွိပါလား။ ဆိုင္ရွင္လည္း မေတြ႕။ ဆန္ဆိုင္ေရွ႕ကေန ေနာက္တစ္ ေခါက္ ထပ္ေလွ်ာက္ လိုက္သည္။ ဆိုင္ရွင္ ျပန္မေရာက္လာေသး။
“ဘိုးဘိုးႀကီး မံမံယူခဲ့ ေနာ္”...ေျမးမေလး၏ အသံေလးကို ဖ်တ္ခနဲၾကားေယာင္ ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့သူ႔လက္ေတြ ဆန္ေတာင္းထဲေရာက္ၿပီး သြားၿပီ။ အသင့္ေတြ႔သည့္ ႏို႔ဆီဘူးနဲ႔ သူ႔ခါးပိုက္ ေထာင္ထဲ ကပ်ာကသီ ခပ္ထည့္ လိုက္သည္။ ဘယ္သူမွ မေတြ႕။ ဆန္ခပ္ေနတုန္း မနက္က ရွိခုိးခဲ့ေသာ ဘုရားကို သတိရမိသည္။
ခု မနက္စာေတာ့ ရၿပီ။ သူ႕ ေျမးမေလးမ်က္ႏွာ။
“သူခုိးဗ်ဳိ႕ သူခုိး”
သူ လွည့္အထြက္မွာ ဆန္အိတ္ပံုၾကားထဲက ဆိုင္ရွင္ အသံေပၚလာသည္။ သူ႔ေျခလွမ္းကို ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းလိုက္သည္။ ေျခသံေတြ တျဖည္းျဖည္းနီးလာၿပီ။ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဘယ္ကေန စုမိလာသည့္ လူအုပ္ႀကီးလဲ မသိ။
“ခ်ကြာ ကဲ ကြာ”
“ဖုန္း ဖုန္း”
“ေဟ့ ေဟ့ မလုပ္ၾက နဲ႔။ ရဲစခန္းေခၚသြား”
“ေသခါနီးေတာင္ တရားမရွိတဲ့ေကာင္”
႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနသည့္ အသံေတြၾကားမွာ သူ႔မ်က္ႏွာ တစ္ခုလံုး ဖူးေရာင္ကိုင္းေနၿပီ။ သူ႔ေခါင္းဆီမွ ေသြးေတြ က်လာသည္။
သူ႔စိတ္ထဲက ဘုရားကိုပဲ အာ႐ံုျပဳေနမိသည္။ ေျခေထာက္က ဖိနပ္ကလည္း ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိ ေတာ့။ ေႏြေနပူသည္ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးကို ေလာင္ၿမိဳက္ ေနၿပီ။ အျမင္အာ႐ံုေတြ မႈန္၀ါးလာၿပီး ေျခလွမ္း မဟန္ေတာ့။ အုန္းခနဲ တစ္ခ်က္ၾကား အၿပီးမွာ အားလံုး ေမွာင္အတိ က်သြားသည္။ သူ႔ခါးပုံစေလးကိုေတာ့ တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ထားဆဲ။
“ဘုိးဘိုးႀကီး မံမံယူခဲ့ပါ ေနာ္”
“လွေမာင္ မင္းဆန္အိတ္သြားပို႔တာ ၾကာလွခ်ည္လား”
“ဟာ ၾကာဆို ဆရာရယ္၊ ဆြမ္းႀကီး ေလာင္းပြဲနဲ႔ တုိးေနလို႔ ၀င္ေလာင္းခဲ့ရေသးတယ္”
“ေဟ့ေကာင္ ဒီအခ်ိန္ႀကီး ဘယ္က ဆြမ္းခံၾကရမွာလဲ။ မင္းငါ့ကို လာမပတ္နဲ႔၊ ဟုိဆိုင္၀င္ေနတာ မဟုတ္လား”
“မဟုတ္ပါဘူး ဆရာရယ္။ ဆရာက တယ္ပိန္းတာကိုး။ သူခိုး ဆရာရယ္ သူခိုး။အတင့္ရဲလိုက္တာ ဆရာေရ။ ေစ်းေထာင့္က ဆန္ဆိုင္မွာ ေန႔ခင္း ေၾကာင္ေတာင္ႀကီး ၀င္ခိုးတာ။ တစ္ေစ်း လံုး ၀ိုင္းလုိက္တာ၊ ကြၽန္ေတာ္ လည္း တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ၀င္အုပ္ခဲ့ ေသးတယ္”
“ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပါသြားသတဲ့လဲ”
“၄ လံုးတဲ့ ဆရာ”
=============================================forward mail မွတဆင့္ ျပန္လည္ ေ၀မွ်ပါသွ္။
