ေဆးရံုတစ္ခုလံုး အလုပ္မ်ားလြန္းေနတဲ႕တစ္ေန႔ မနက္ခင္း ၈နာရီခြဲေလာက္မွာ အသက္ ၈၀အရြယ္ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္ေဆးရံု ကို ေရာက္လာျပီး အရင္တစ္ပတ္က ခြဲစိတ္ထားတဲ့ သူ႔လက္ေပၚက ခ်ဳပ္ရိုးကို ျပန္ေျဖဖို႔ ေရာက္လာတာပါ။ သူက ေဆးရံုကုိ ေရာက္ေရာက္ျခင္းဘဲ ကၽြန္ေတာ႕ကို ေျပာတယ္။
“ကိုးနာရီေလာက္မွာ အဖိုး ခ်ိန္းထားတာေလးတစ္ခုရွိလို႕ အရင္လိုေနတယ္။ အဖိုးကို အျမန္လုပ္ေပးပါ လူေလးရယ္…”
ကၽြန္ေတာ္က သူ႕နံမည္ အသက္စတာေတြကို စာအုပ္ထဲေရးသြင္းလိုက္ရင္း “အဖိုး ခဏေလာက္ထိုင္ပါဦးခင္ဗ်ာ”လို႕ လွမ္းေျပာ လိုက္တယ္။ သူ႕ခ်ဳပ္ရိုးကို ေျဖဖို႔ဆိုရင္ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ေယာက္အားဖို႕ အနည္းဆံုး တစ္နာရီေလာက္ေတာ့ ေစာင့္ရ လိမ္႔ မယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိတယ္။ သူ႕ရဲ႕အလ်င္စလိုျဖစ္ေနတဲ႕ အမူအရာေၾကာင္႕ ေလာေလာဆယ္အလုပ္သိပ္မမ်ားတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ကဘဲ ၾကည့္ေပးဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
အနာကို စစ္ေဆးၾကည့္ေတာ့ အားလံုးအေျခအေနေကာင္းတယ္။ အနာလဲက်က္ေနျပီ။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ကို အနာခ်ဳပ္ရိုး ေျဖဖိို႔လိုအပ္တဲ႕ ကိရိယာ တန္ဆာပလာေတြ ယူလာဖို႕ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ ခ်ဳပ္ရိုးေျဖေနရင္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို စကားစေျပာလိုက္တယ္။
“အဖိုး ဘာေတြမ်ား အေရးတၾကီး ခ်ိန္းထားတာရွိလို႔လဲ ဒီေလာက္ အရင္လိုေနတာ…”
“မဟုတ္ပါဘူး..လူေလးရယ္။ အဖိုး မိန္းမနဲ႕ မနက္စာအတူစားဖို႔အတြက္ လူနာေစာင့္ေရွာက္ေရးေဂဟာကို သြားမလို႕ပါ။ အဖိုး က မနက္တိုင္းကို သူနဲ႕အတူတူ မနက္စာ စားေနၾကေလ..”
“ေအာ္.. အဖိုးမိန္းမက လူနာေစာင္႕ေရွာက္ေရးေဂဟာမွာလား။ ေနမေကာင္းလို႕လားခင္ဗ်ာ…”
“အင္း.. သူက အယ္လ္ဇိုင္းမားေရာဂါေၾကာင့္ ကုသေစာင္႕ေရွာက္မႈခံယူဖို႔ အဲဒီမွာ ေရာက္ေနတာပါကြယ္..”
ကၽြန္ေတာ္က အဖိုးကို က်ီစယ္ခ်င္တာနဲ႕ “တကယ္လို႕ နံနက္စာစားဖို႕ အဖိုး နည္းနည္း ေနာက္က်ရင္ အဖြားက အဖိုးကို စိတ္ဆိုးမွာလား”..
“သူက အဖိုးဘယ္သူဆိုတာကိုေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူးကြယ္။ အဖိုးကို မမွတ္မိေတာ့တာ ခုဆို ၅ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ရွိပါျပီ..”
ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ေလးအံ႔ၾသသြားတယ္။ “အိုး.. ဒါနဲ႕ေတာင္ အဖိုးက မနက္တိုင္း မနက္တိုင္း မနက္စာအတူ စားဖို႔သြားေနေသးတယ္ေနာ္..အဖိုး ဘယ္သူ၊ ဘယ္၀ါဆိုတာကိုေတာင္ သူက မမွတ္မိေတာ့ဘဲနဲ႕မ်ား…”
အဖိုးအိုက ျပံဳးလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို အသာအယာ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ျပီးေတာ့ ေျပာတယ္..
” သူ အဖိုးကို မသိေတာ့တာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႕ အဖိုးက သူဘယ္သူဆိုတာ သိေနေသးတယ္ေလ”
အဖိုးအို စကားေၾကာင္႕ ကၽြန္ေတာ႔ရင္ထဲမွာ တစ္စံုတစ္ခုကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစားလိုက္္ရသလို ျဖစ္သြားတယ္။ အဖိုးအိုေရွ႕ မွာ မ်က္ရည္ မက်မိေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳးစားျပီး ထိန္းလိုက္ရတယ္။ အဖိုးကေတာ႕ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႔ေရွ႕က ထြက္ခြာသြားခဲ႕ျပီ။ အဖိုးရဲ႕လက္နဲ႔ကိုင္သြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေပၚက ေနရာေလးမွာ သူ႔ဆီက အေႏြးဓာတ္ကေလး ခုခ်ိန္ထိ က်န္ေနေသးသလို ကၽြန္ေတာ္႕စိတ္ထဲမွာ ခံစားမိတယ္။ လက္ေပၚမွာ တင္မကပါဘူး..ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲ၊ ႏွလံုးသားထဲမွာပါ က်န္ေနခဲ႕တာပါ။ အဲဒီလိုအခ်စ္မ်ိဳးဟာ ကၽြန္ေတာ္႕ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ရွာေဖြေနတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္ခဲ့တဲ့ အခ်စ္မ်ိဳး၊ ကၽြန္ေတာ္ တန္ဖိုးထားခ်င္ခဲ့တဲ့ အခ်စ္မ်ိဳးပါ…..
အခ်စ္စစ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ရုပ္ခံစားမႈ သက္သက္လဲမဟုတ္ဘူး။ စိတ္ခံစားမႈ သက္သက္လဲ မဟုတ္ဘူး။ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူက ျပန္ခ်စ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မခ်စ္သည္ျဖစ္ေစ..ကုိယ့္ဘက္က အျမဲတမ္း ခ်စ္သြားႏိုင္တဲ့၊ ဘာကိုမွ ျပန္လည္ရရွိဖို႕ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အခ်စ္ကို အခ်စ္စစ္ပါလို႔ဆိုရင္ စာဖတ္သူမ်ား လက္ခံႏိုင္ပါ့မလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြရဲ႕ ဘ၀မွာ အခ်စ္စစ္ဆိုတဲ႕ စကားလံုးကို ခဏခဏ သံုးစြဲဖူး၊ ေျပာဖူးၾကပါလိမ္႕မယ္။ ဒါေပမဲ႕ အခ်စ္စစ္ဆိုတာ ဘယ္လို အရာလဲဆိုတာကိုေတာ့ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုပံုျခင္း ၊ နားလည္ လက္ခံပံုျခင္းေတာ့ ကြဲျပားၾကပါလိမ္႕မယ္။ ဒီ ဇာတ္လမ္းေလးထဲက အဖိုးအိုရဲ႕ အခ်စ္မ်ိဳးကို အခ်စ္စစ္ပါလို႕ဆိုရင္ သေဘာတူတဲ့သူ ရွိသလို သေဘာမတူတဲ့ သူေတြလဲ ရွိေကာင္း ရွိပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္လိုပင္ျဖစ္ေစ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကင္းတဲ႕ ခ်စ္ျခင္းတစ္စံုကိုေတာ႕ တန္ဖိုးထားေလးစားရမွာပါ……
မွတ္ခ်က္။ ။ fwd: emailမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။
